سید پریسا هاشمی - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه البرز، آبیک ،ایران
سید حامد قیامی - دکترای فیزیولوژی ورزشی، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه محقق اردبیلی، اردبیل،ایران
حسن پور رضی - استادیار گروه فیزیولوژی ورزشی، گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشکده علوم اجتماعی، دانشگاه بین المللی امام خمینی(ره) ، قزوین، ایران

هدف: دیابت نوع ۲ وضعیتی است که منجر به اختلال در حمل و نقل آکسونی می شود و ورزش می تواند منجر به بهبود آن شود. با این حال، مکانیسم ها و تاثیر ورزش در این اختلالات به طور کامل شناخته نشده است. هدف از مطالعه حاضر  تاثیر تمرینات ترکیبی بر کینزین-۱ سرمی و عملکرد جسمانی مردان سالمند مبتلا به  دیابت نوع ۲  بود. روش شناسی: در این مطالعه نیمه تجربی بالینی ۱۶ مرد سالمند مبتلا به دیابت (سن: ۵۰/۱± ۰۷/۶۷ سال) به طور تصادفی در دو گروه کنترل و  گروه تمرینات مقاومتی هوازی به طور مساوی قرار گرفتند. تمرینات به مدت هشت هفته و سه جلسه در هفته به مدت ۹۰ دقیقه انجام شد. متغیر خونی کینزین-۱ و شاخص های جسمانی ۴۸ ساعت قبل و بعد از تمرین، اندازه گیری شدند. از آزمون تی زوجی برای بررسی تغییرات درون گروهی و از  آزمون آنکوا برای بررسی تفاوت بین گروه ها  استفاده شد. کلیه محاسبات آماری با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ۲۳ در سطح معنی­داری ۰۵/۰P< انجام شد. یافته­ها : آزمون تی زوجی نشان می دهد در گروه تمرین مقادیر کینزین-۱ (۱۴/۴= t،۰۸/۰=P) کاهش، قدرت پائین تنه(۲۶/۲= t، ۰۱/۰=P) افزایش معنادار و مقادیر استقامت هوازی (۱۵/۵= t،۰۷/۰=P) و  قدرت بالاتنه (۸۰/۱=t، ۰۹/۰=P) پس از مداخله افزایش داشتند. آنالیز بین گروهی، افزایش معناداری را در مقادیر استقامت هوازی(۰۰۶/۰= P، ۸۰/۱۱=F) و قدرت پایین تنه (۰۱/۰= P، ۸۰/۱۰=F) نشان داد. همچنین سطوح کینزین-۱ (۰۷/۰= P، ۲۳/۶۱=F) کاهش و قدرت بالا تنه(۰۸/۰=P، ۷۰/۸=F)  افزایش داشتند ولی معنادار نبودند. نتیجه گیری: احتمالا تجویز تمرینات ترکیبی در سالمندان مبتلا به دیابت نوع ۲ باعث بهبود  شاخص های جسمانی و مقادیرکینزین-۱ در سالمندان دیابتی شده است.

تمرینات ترکیبی, کینزین-۱, عملکرد فیزیکی, سالمندان, دیابت نوع ۲