سیامک صفری - کارشناسی عمران، دانشگاه آزاد اسلامی واحد پارس آباد مغان، ایران
مهدیه مخبر تکمه داش - دانشجوی کارشناسی ناپیوسته مهندسی حرفه ای معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز، ایران
محمد یاری - کارشناسی ارشد مهندسی معماری، مدرس دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز، ایران
فاطمه سیادتی - دانشجوی کارشناسی پیوسته مهندسی معماری، دانشگاه پیام نور واحد تبریز، ایران
محمدرضا پودراتچی اصل - کارشناسی ارشد مهندسی معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد بین المللی جلفا، ایران

معماری سبز یا معماری پایدار یکی از گرایش ها و رویکردهای نوین معماری است که در سال های اخیر مورد توجه عده زیادی ازطراحان و معماران معاصر جهان قرار گرفته است. این معماری که برگرفته از مفاهیم توسعه پایدار می باشد در پی سازگاری وهماهنگی با محیط زیست، یکی از نیازهای مهم بشر در جهان کنونی است. هدف از ایجاد ساختمان های سبز بهبود یافتن آب وهوا، جلوگیری از اتلاف انرژی مصرف شده جهت سرمایش و گرمایش و جلوگیری از اثرات منفی ساخت و ساز بر محیط زیستاست. این تحقیق چگونگی کاربرد معماری سبز در مناظر بومی را با مطالعه موردی در دهکده سنتی Ciptagelar، که در منطقه پارک ملی کوه هالیمون، منطقه سوکابومی است، توضیح می دهد. این روستا ۴۰۹۶ هکتار وسعت دارد و از نظر اداری در منطقه سوکابومی، لبک و بوگور واقع شده است. کل منطقه هنوز یک جنگل یا جنگل در زبان ساندانی است. منظر بومی منظره ای با ویژگی های خاص است که برای نسل ها توسط غیرنظامیان و بدون دخالت معماران یا کارشناسان منظر توسعه و طراحی شده است. این تحقیق کاربرد ۶ اصل معماری سبز را با توجه به برندا و رابرت ویل، ۱۹۹۱، طراحی معماری سبز برای آینده پایدار: حفظ انرژی، کار با اقلیم، احترام به سایت، احترام به کاربران، محدود کردن منابع جدید و کل نگر. این تحقیق با رویکرد روش کیفی نشان می دهد که دهکده سنتی سیپتاگلار اصول معماری سبز را در منظر خود اعمال کرده است، اگرچه مفهوم زندگی مبتنی بر مقررات عرفی و فرهنگ اجدادی است که برای نسل ها انجام شده است.

طراحی، معماری سبز، آینده پایدار، مناظر بومی، سایت، انرژی.