بابک محمدی - دانشجوی کارشناسی ناپیوسته مهندسی حرفه ای معماری، دانشکده مهارت و کارآفرینی، واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز، ایران
بهاره جودت - فارغ التحصیل کارشناسی پیوسته مهندسی معماری، موسسه آموزش عالی اسوه، ایران

معماری ایرانی در دوره اسلامی پیش از دوره معاصر به چهار سبک خراسانی، رازی، آذری و اصفهانی تقسیم می گردد که به سبک یا شیوه معماری دوره صفوی سبک اصفهانی نیز اطلاق می گردد و دوره حکومت شاه عباس صفوی دوره طلایی سبک اصفهانی به عنوان "پر تزئین ترین" سبک معماری ایرانی محسوب می گردد. شکوه و زیبایی معماری ایران به ویژه در دوره اسلامی، به تزئین و آرایش آن وابسته بوده است. هنرهای والای اسلامی از هنرهای تزئینی و کاربردی گرفته تا احداث بزرگ ترین بناهای مذهبی اهمیت و اعتبار ویژه ای داشته است. تزئیناتی چون آینه کاری، آجرکاری، گچبری، کاشیکاری، حجاری، منبت کاری و نقاشی در سراسر دوران اسلامی رواج داشته و در هر دوره ای با توجه به امکانات آن روزگاران پیشرفت کرده است. در معماری اسلامی خصوصا بناهای مذهبی باقی مانده از دوره صفوی با استفاده از قوانین انعکاس نور با آینه کاری راهروها و سقفها سعی میشده تا نور بیشتری را به داخل بنا راهنمایی شود. هنرهای والای اسلامی از هنرهای تزئینی و کاربردی گرفته تا احداث بزرگ ترین بناهای مذهبی اهمیت و اعتبار ویژه ای داشته است. تزئیناتی چون آینه کاری، آجرکاری، گچبری، کاشیکاری، حجاری، منبت کاری و نقاشی در سراسر دوران اسلامی رواج داشته و در هر دوره ای با توجه به امکانات آن روزگاران پیشرفت کرده است از این رو حد اعلای این تزئینات را می توان در بناهای دوره صفوی مشاهده کرد. در این راستا هدف از انجام این پژوهش مقاله حاضر به بررسی تزئینات و آرایه های دوره صفوی خواهیم پرداخت و روش تحقیق به لحاظ هدف کاربردی و ماهیت روش تاریخی - توصیفی خواهد بود، همچنین اطلاعات مورد نیاز از طریق مطالعات کتابخانه ای و منابع موجود جمع آوری شده است.

نقوش اسلیمی، معماری اسلامی، دوره صفوی، معماری، تزئینات، طراحی.