زهرا ابراهیمی حق - دانشجوی کارشناس ارشد بیومکانیک ورزشی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران
حیدر صادقی - استاد تمام بیومکانیک ورزشی دانشگاه تربیت معلم تهران
افخم دانشفر - استادیار رفتار حرکتی دانشگاه الزهرا

هدف: تحقیق حاضر با هدف بررسی اثر نوع کانون توجه در یک دوره تمرینات تصویرسازی بر توان مکانیکی عضلات مچ پای سالمندان غیر فعال طی راه رفتن انجام شد. روش شناسی: پژوهش با استفاده از طرح پیش آزمون و پس آزمون گروه های همسان بر روی 16 زن و مرد 60 تا 80 ساله که به صورت هدف دار انتخاب شدند، انجام شد. پس از تمرینات اولیه تصویرسازی، شرکت کننده ها بر اساس امتیاز پرسشنامه MIQ-RS به روش ABBA به دو گروه همسان تصویرسازی با کانون توجه درونی و بیرونی تقسیم شده و 5 جلسه تمرین کردند. برای محاسبه توان عضلانی، از دوربین های تحلیل حرکت و صفحه ی نیرو استفاده شد. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس چند متغیره دو عاملی 2 در 2 ترکیبی برای متغیرهای وابسته حداقل و حداکثر توان عضلانی مچ پا تحلیل شد. یافته ها: اثر اصلی کانون توجه تصویرسازی و آزمون و همچنین اثر متقابل آن دو بر حداقل و حداکثر توان عضلانی مچ پا معنی دار نبود (p>0/025). نتیجه گیری: 5 جلسه تمرین تصویرسازی با تغییر کانون توجه اثر متفاوتی بر توان مکانیکی مچ پا ایجاد نمی کند و بررسی سایر مفاصل در مدت بیشتر پیشنهاد می گردد.

کانون توجه، تصویرسازی ذهنی، سالمندان، توان مکانیکی عضلات