لیلا جبل زایجانی - دانشجوی کارشناس ارشد روانشناسی اسلامی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد ارسنجان، ارسنجان، ایران.

سوء مصرف مواد یک فاجعه برای افراد مصرف کننده، خانواده شان و جامعه می باشد. روند روبه افزایش آن به یک مساله مهم بهداشت عمومی تبدیل شده و موجب نگرانی سیاست گزاران شده است . در حالی که کشورهای پیشرفته زیادی از درمان های دارویی برای درمان افراد وابسته به مواد مخدر استفاده می نمایند در بسیاری از کشورهای در حال توسعه این روش ها پذیرفته شده نیست . در زمینه مداخله های درمانی اعتیاد تلاشهای فراوانی انجام شده که در حال حاضر دو نوع اصلی از داروهای درمان اعتیاد، متادون و بوپرنورفین نام دارند. در این تحقیق به مقایسه امید به زندگی و سلامت عمومی بیماران تحت درمان نگهدارنده متادون با بیماران تحت درمان نگهدارنده بوپرنورفین پرداخته شده است . در این راستا از روش شامل t مستقل استفاده شده، دادهها مربوط به ۱۰۰ بیمار تحت درمان نگهدارنده متادون و بیماران تحت درمان نگهدارنده بوپرنورفین در مراکز خصوصی ترک اعتیاد سرپایی شهرستان شیراز است که در دو گروه ۵۰ نفری قرار گرفتند. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش شامل پرسشنامه امید به زندگی اسنایدر و همکاران(۱۹۹۱) و پرسشنامه سلامت عمومی گلدبرگ((GHQ بود. طبق نتایج هر دو فرض بر اساس روش t مستقل تائید می شوند به این معنا که درمان با متادون امید به زندگی و سلامت عمومی را بیش از بوپرنورفین افزایش می دهد. با توجه به نتایج این مطالعه ویافته های دیگران و مباحث مطروحه می توانیم تاثیربرنامه جایگزینی متادون را مثبت ومفید، برای درمان بیماران وابسته به موادمخدر ارزیابی نموده و نتیجه گیری نمود که درمان پزشکی و دارویی و به ویژه بهرهگیری ازروش درمانی متادون به طور بالقوه می تواند در کشورایران نیز یک روش مناسب برای درمان افراد وابسته به موادمخدر مورد استفاده قرار گیرد.

متادون، بوپرنورفین ، امید به زندگی ، تابآوری، سلامت عمومی .