علی رستمیان - کارشناس ارشد سازه، دانشکده مهندسی عمران، دانشگاه سمنان، ایران
محمدکاظم شربتدار - استاد دانشکده مهندسی عمران، دانشگاه سمنان، ایران
علی خیرالدین - استاد ممتاز دانشکده مهندسی عمران، دانشگاه سمنان، ایران

در این مقاله با بهره گیری از آزمون بیرون کشیدن میلگرد از داخل نمونه استوانه ای با بتن معمولی و بتن الیافی حاوی ۰/۵ درصد (میکرو) و ۰/۷۵ درصد (ماکرو) الیاف فولادی، تنش چسبندگی بین میلگرد و بتن در دو حالت معمولی و آسیب دیده شرایطی مورد ارزیابی قرار گرفتند. میلگردهای به قطر ۱۲ و ۱۶ میلیمتر به طول ۵ برابر قطر در بخشی از طول ۳۰۰ میلیمتری استوانه با بتن متصل شدند و پس از ۲۸ روز عمل آوری، تحت آزمایش مستقیم بیرون کشیدگی قرار گرفتند. نمونه آسیب دیده، ابتدا به میزان ۲۰ درصد ظرفیت نهایی ترک خوردگی مقاومت کششی دونیم شدن، بار اولیه وارد و ترک های اولیه ایجاد شد. سپس تحت بار کششی مستقیم میلگرد قرار گرفت. اثر خواص مقاومتی و ریزساختاری دو نوع بتن که در دو حالت معمولی و خودمتراکم در قالب ها ریخته شدند بدست آمدند و تاثیر آنها بر کشش و پیوستگی بررسی شدن د. نتایج آزمایشات انجام شده حاکی از آن است که اعمال آسیب اولیه به نمونه های بتن الیافی موجب گردید که تنش چسبندگی بین میلگرد و بتن حداکثر ۲۰ درصد کاهش یابد. همچنین ، میزان تنش چسبندگی نمونه بتنی معمولی کمتر از نمونه بتنی خودمتراکم در مقاومت فشاری یکسان بود که میزان افزایش تنش چسبندگی در بتن خودمتراکم حداکثر ۸ درصد است. همچنین با افزایش قطر میلگرد، تنش چسبندگی افزایش یافت و بیشترین افزایش با قطر ۱۶ میلیمتر برابر ۲۰ درصد بود. افزودن الیاف فولادی به نمونه های بتن، باعث افزایش تنش چسبندگی بین میلگرد و بتن ش د که بیشترین اثر را الیاف فولادی ماکرو با ۱۸ درصد افزایش داشت. با اعمال آسیب اولیه به نمونه های بتنی، تنش چسبندگی بتن های معمولی نسبت به بتن های خودمتراکم کمتر است و نمونه های دارای الیاف فولادی ماکرو کمترین میزان کاهش تنش را در بین نمونه ها با ۱۱ درصد کاهش داشتند.

تنش چسبندگی، بتن الیافی، خودمتراکم، آسیب اولیه