فریده اعرابی - دانشجوی دکتری علوم قرآن و حدیث، واحد گرگان، دانشگاه آزاد اسلامی،گرگان، ایران
مهدی افچنگی - گروه الهیات و معارف اسلامی، دانشکده علوم انسانی، واحد گرگان، دانشگاه آزاد اسلامی، گرگان، ایران.
ابراهیم باغنشی - استادیار گروه معارف اسلامی، دانشگاه علوم پزشکی شاهرود، شاهرود، ایران
محمدعلی میر - استادیار گروه الهیات و معارف اسلامی، واحد گرگان، دانشگاه آزاد اسلامی، گرگان، ایران.

قرائت شاذ، قرائتی است که سه شرط موافقت با زبان عربی، موافقت با یکی از مصاحف عثمانی و صحیح بودن سند را نداشته باشد؛ اما به این معنی نیست که لزوما از راویان فرعی و غیر مشهور روایت شده است. بلکه، از مشهورترین قاریان یعنی قراء سبعه هم قرائت های شاذ روایت شده است. هرچند این قرائت ها اغلب از آن جهت که سند معتبری داشته و با رسم و زبان عربی هم خوانی دارند از سایر قرائت های شاذ متمایز می شوند. مواجهه غالب مفسران با قرائت های شاذ قاریان غیر مشهور مانند هم است و کمتر در تفسیر آیات به آنها توجه می کنند. اما در برخورد با قرائت های شاذی که از قراء سبعه روایت شده رویکردها یکسان نیست. برخی شاذبودن را معیار دانسته و به آنها توجه نمی کنند. برخی مرتبه قراء سبعه در قرائت را در نظر می گیرند و به قرائت های شاذشان نیز نظر دارند. عده ای هم رویکردی میانه اتخاذ کرده اند. فخر رازی از جمله مفسرانی است که در تفسیر آیات نسبت به قرائت های شاذ وارده از قراء سبعه اهتمام ویژه ای داشته تا جایی که آنها را به شاذبودن توصیف نکرده و به توصیف آن به غیر مشهور بسنده نموده است. مقاله حاضر بر آن است با مداقه در تفسیر کبیر، رویکرد فخر رازی به قرائت های شاذ روایت شده از قراء سبعه و نحوه استفاده او از این قرائات را در تفسیر آیات، توصیف و تحلیل نماید

قرائات شاذ, قراء سبعه, تفسیر, فخررازی, قرائت مشهور