فاطمه بهار - دبیرستان نمونه دولتی معراج و شاهد، دانشگاه مارلیک و علامه حلی

بشر همواره در طول حیات خود به دنبال کمال و رسیدن به حقیقت هستی بوده است. خداوندبرای هدایت انسان و نیل او به سعادت داستان هایی از پیامبران و سرگذشت ایشان، به عنوانبرترین نمونه های خلقت و انسان های راستین در قرآن کریم آورده است. اولیای الهی هر کدامراهبر و پیشوای انسان های عصر خویش بوده اند، و با رهنمون کردن بشر به سوی درستی آنانرا از جهل و تاریکی درون میرهانند. حضرت آدم (ع) و همسرش حوا (ع) اولین آفریده هایخداوند به عنوان اشرف مخلوقات بوده اند. پروردگار به آدم استعداد فوق العادهای برای درکحقایق هستی عطا فرمود و آن را در او به فعلیت درآورد. چنانکه همه اسماء و اسرار الهی رابه او تعلیم داد. مولانا جلال الدین محمد بلخی، شاعر پرآوازه قرن هفتم، در مثنوی معنوی کهخود بازتابی از کلام خداوند است، از نام پیامبران و معجزاتشان برای تآثیر بیشتر کلامش بهرهجسته است. در پژوهش حاضر که به روش توصیفی_تحلیلی است، و با مراجعه به منابعکتابخانه ای صورت گرفته، نگارنده قصد دارد، به تبیین و تحلیل سیمای حضرت آدم (ع) کهمولانا در مثنوی بدان توجه داشته است، بپردازد.

مثنوی، مولانا، حضرت آدم (ع)