میترا خادم الشریعه - گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه کوثر بجنورد
اعظم ملانوروزی - گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه کوثر بجنورد

مقدمه: نروپاتی محیطی دیابت (DPN) یکی از عوارض عمده دیابت و از دلایل اصلی مرگ و میر در این بیماری می باشد که منجر به مشکلات حرکتی متعددی از جمله کاهش تعادل، کاهش قدرت و اختلال در راه رفتن شده و افراد را مستعد به زمین خوردن میکند. بنابراین هدف این مطالعه بررسی اثر سه ماه تمرین ترکیبی بر سطوح گلوکز، انسولین، شاخص درد در زنان دیابتی نوع دو مبتلا به نروپاتی محیطی است.روش کار: ۲۴ نفر از زنان یائسه به دو گروه تجربی (۱۲) نفر و (کنترل (۱۲) نفر تقسیم شدند. هر جلسه تمرین با ۱۵ دقیقه گرم کردن شروع و سپس تمرینات مقاومتی انجام میشد. تمرینات قدرتی شامل حرکات مجزای: پرس سینه، هاگ پا، جلو بازو، پشت بازو، جلو ران، پشت ران (همسترینگ) و درازونشست بود که با دستگاه بدنسازی انجام شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرمافزار آماری ( SPSS نسخه (۱۶ انجام شد. برای بررسی همگنی واریانس بین دو گروه از آزمون لون، برای بررسی تغییرات زمانی از آنالیز واریانس با اندازهگیری تکراری و آزمون تعقیبی بنفرونی و برای مقایسه میانگینهای بین دو گروه در هر مرحله از آنالیز واریانس یکطرفه استفاده شد. میزان p کمتر از ۰/۰۵ معنیداری در نظر گرفته شد.بحث و نتیجه گیری: نتایج حاصل از مقایسه میانگینهای بین دو گروه نشان داد که تغییرات بینگروهی درد در ماه اول، دوم و سوم به لحاظ آماری معنیدار بود و بر اثر تمرین ورزشی کاهش یافت، ولی تغییرات بین گروهی گلوکز و انسولین سرم در هر کدام از مراحل مختلف تغییر معنیداری نداشت. فعالیت بدنی ممکن است پیشرفت دیابت را در نوروپاتی دیابتی از طریق تعدیل سطوح گلوکز کاهش دهد. در نهایت میتوان گفت رژیم غذایی و فعالیت ورزشی نقش کلیدی در مدیریت و پیشگیری از دیابت نوع دو داشته باشند.

نروپاتی محیطی دیابت، تمرینات مقاومتی، زنان یائسه