امیرحمزه خراسانی - استاد یار دانشکده علوم انسانی دانشگاه دامغان

هدف: پژوهش حاضر به بررسی و مقایسه رابطه سلامت روان با آسیب پذیری دربرابر مصرف مواد و احتمال گرایش به خودکشی در دانشجویان دختر و پسر دانشگاه دامغان می پردازد.مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع توصیفی (غیرآزمایشی) و همبستگی است، جامعه آماری پژوهش حاضر کلیه دانشجویان دوره کارشناسی دانشگاه دامغان درسال تحصیلی۱۴۰۰-۱۴۰۱ می باشد. ۳۹۱ نفر از دانشجویان دانشگاه دامغان ( ۲۸۸پسر و ۱۰۳دختر) که درسال تحصیلی۱۴۰۰-۱۴۰۱ در دانشگاه دامغان مشغول به تحصیل بوده اند باروش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. سپس پرسشنامه های سلامت روان )شامل چهارخرده مقیاس نشانه های بدنی، اضطراب و بی خوابی، نارساکنش وری اجتماعی و افسردگی وخیم) (گلدبرگ و ویلیامز ، ۱۹۸۸) ، مقیاس آسیب پذیری دربرابر مصرف مواد(سهرابی و همکاران،۱۳۸۵) و مقیاس احتمال گرایش به خودکشی (سهرابی و همکاران،۱۳۸۵)راتکمیل نمودند. داده ها به کمک ضریب همبستگی پیرسون وآزمون t مستقل تحلیل شد.یافته ها: یافته های پژوهش حاضر نشان داد که بین سلامت روان و تمام مولفه های آن با احتمال گرایش به خودکشی رابطه معنی داری وجوددارد (۰۰۱/۰ P<).اماتنها بین سلامت عمومی کلی با آسیب پذیری دربرابر مصرف مواد رابطه معنی داری بدست آمد(۰۰۱/۰ P<). بین دختران و پسران ازلحاظ آسیب پذیری دربرابر مصرف مواد و احتمال گرایش به خودکشی تفاوت معنی داری بدست آمد،بدین معنی که دانشجویان پسر نسبت به مصرف مواد آسیب پذیرتر بوده(۰۰۱/۰ P<) و احتمال گرایش به خودکشی در آنها بیشتر است (۰۰۱/۰ P<).بحث و نتیجه گیری: سلامت روان با احتمال گرایش به خودکشی رابطه دارد.و دانشجویان پسردربرابر مصرف مواد آسیب پذیرتر بوده و احتمال گرایش به خودکشی در آنها بیشتر است. اقدامات پیشگیرانه در قالب غربالگری های سالانه و مستمر برای جمعیت دانشجویی ضروری است و در این راستا اقدامات مداخله ای و پیگیری های مددکاری برای دانشجویان پسر از اهمیت بالایی برخوردار است.

آسیب پذیری در برابر مصرف مواد، گرایش به خودکشی،سلامت روان.