الهه بیات - کارشناسی ارشد مهندسی مکانیک
محمدحسین ملک زاده - لیسانس مهندسی مکانیک
طاهره نظری - کارشناسی علوم تجربی

یادگیری مشارکتی از جمله مفاهیم و سازه های مهم تربیتی است، که در بسیاری از کشورهای جهان از جوانب مختلف نظیر عملکرد تحصیلی و خودپنداری ، مهارتهای اجتماعی و... مورد پژوهش و ارزیابی قرار گرفته اند. یادگیری مشارکتی روشی از آموزش و یادگیری است که در آن دانشآموزان در گروههای کوچک کار میکنند تا به اهداف آموزشی دست یابند؛ اهدافی که عمدتا با فعالیتهای یادگیری مشخص میشود و دانشآموزان را به استدلال و مسئولیت پذیری فردی تشویق میکند و پیشرفت تحصیلی تسلط بر اطلاعات و دانشهای نظری در یک زمینه معین تعریف شده می باشد . برای اینکه کودکان و نوجوانان بتوانند از حداکثر ظرفیت ذهنی و توانمندیهای بالقوهی فردی برخوردار شوند میبایست از نگرش مثبت نسبت به فرد و محیط اطراف و انگیزهای غنی برای تالش و کوشش بهرهمند شوند بیشک نوجوانانی که دارای روش مناسب یادگیری باشند، نسبت به همسالان خود در شرایط مشابه، پیشرفت تحصیلی و کارآیی بیشتری از خود نشان میدهند و نیز از بارزترین ویژگیهای صاحبان تفکر واگرا و افراد خالق، داشتن اعتماد به نفس و عزت نفس بالاست. که اینها در گروه یادگیری مشارکتی تقویت شده است. ایده کلی یادگیری مشارکتی سابقه ای طولانی دارد. این رویکرد، حاصل اندیشه نظریه پردازان و محققانی است که می خواستند به نحوه یادگیری کودکان از تجربه پی ببرند، و معتقد بودند که تجربه بیشترین نقش را در فرایند یادگیری ایفا می کند، به شرط اینکه توام با تجزیه و تحلیل منظم و منطقی باشد.کودکان رفتار بزرگسالان را با دقت نگاه می کنند و از آن ها تقلید می کنند و در جریان این مشاهده و تقلید یاد می گیرند که چگونه هدفمند حرکت کنند و بطور قابل فهم صحبت کنند تا گام به گام به اهداف خودشان برسند. در حقیقت آن ها از خودشان و از دیگران یاد می گیرند. کودکان حین بازی با خودشان صحبت می کنند و یاد می گیرند که چطور فکر کنند و چگونه عمل کنند.

یادگیری مشارکتی، مهارتهای اجتماعی ، عملکرد تحصیلی، دانش آموزان، اعتماد به نفس