امروزه، ساخت وتهیه داربست های زیست سازگار و زیست تخریب پذیر برای جایگزینی و بهبود بافت های آسیب دیده به کمک مهندسی بافت، توجه محققان را به خود جلب کرده است.مواد زیستی ایده آل برای داربست های مهندسی بافتباید خواص سطحی مناسب،حداقل تطابق مکانیکی با بافت آسیب دیده،حمایتفرایندهای سلولی وتوانایی رگ زایی را داشته باشند.داربست ها با توجه به زیست سازگاری، زیست تخریب پذیری مناسبوسطح تخلخل بالا،باید شرایط مطلوبی برای جایگزینی بافت آسیب دیده فراهم کنند.روش های متفاوتی برای ساخت داربست ها با اهداف مهندسی بافت وجود دارد.از مهم ترین اینفرایندها می توان به روش خودتجمعی، جدایش فازی، اسفنج گاز/فروشویی ذره ای، امولسیون انجماد-خشک کردن، اتصال رشته ای،الکتروریسیو... اشاره کرد. از میان روش های ذکر شده الکتروریسی توجه بیشتریرا به خود اختصاص داده است.روش الکتروریسی به دلیل راه اندازی آسان،مقرون به صرفه بودن، سطح مخصوص بالا، انتخابموادمتنوع، کنترل قطر الیاف، امکان صنعتی سازی و تشابه الیاف به ماتریس خارج سلولی نسبت به سایر روش ها برتری دارد. روشهای دیگرمحدودیت هایی شامل زمان بر بودن،غیرقابل کنترل بودن آرایش الیاف وعدم امکان صنعتی سازی را دارند. هدف از این پژوهش، مطالعه مروری بر روش های تهیه داربست های پلیمری وکامپوزیتی برای ترمیم بافت آسیب دیده است.

داربست ها،زیست سازگار، مهندسی بافت، الکتروریسی، الیاف