زهرا اسدالهی - استادیار ، گروه محیطزیست و شیلات ، دانشکده منابع طبیعی ، دانشگاه لرستان،
علی رشنویی - دانشجوی کارشناسی ارشد حکمرانی محیط زیست، دانشکده حکمرانی، دانشگاه تهران

استراتژی اصلی مناطق حفاظت شده، حفظ ارزشهای طبیعی و کاهش از دست دهی تنوع زیستی است . با افزایش نیازهای غذایی بشر، امنیت و رفاه افراد، به خدمات اکوسیستمی در عرصه های درون و پیرامون این مناطق وابسته است . تجربیات نشان داده است که برنامه های مدیریت مناطق حفاظت شده که بدون توجه به دانش بومی و سیستم اطلاعات محلی تهیه و اجرا شده اند، به اهداف مورد انتظار نرسیده اند. دانش بومی عمدتا بدلیل تغییرات سریع ساختارهای اجتماعی جوامع محلی در حال از بین رفتن است و بهرهگیری از سیستم اطلاعات جغرافیایی مشارکتی بستری را برای جمع آوری و نگهداری این اطلاعات ارزشمند فراهم می آورد. نقشه سازی مشارکتی هر فرآیندی را که در آن افراد در ایجاد نقشه سهیم هستند، شامل می شود و سیستم اطلاعات جغرافیایی مشارکتی ، یک ابزار تصمیم گیری مکانی است که با هدف بهره گیری از فناوری GIS متناسب با نیازها و توانمندی های جوامع محلی مشارکت کننده در پروژه طراحی شده است که در آن جهت جمع آوری اطلاعات اولیه روشهای متنوعی همچون ارزیابی سریع روستائی ، پیمایش مشارکتی ، مصاحبه مشارکتی ، پرسشنامه و عکس های هوایی استفاده می گردد. سیستم اطلاعات جغرافیایی مبتنی بر مشارکت عمومی (PPGIS) و سیستم اطلاعات جغرافیایی مشارکتی (PGIS) بطور فزایندهای برای تعامل ذینفعان برای شناسایی خدمات اکوسیستمی استفاده می شود که در آن از دانش محلی مبتنی بر مکان استفاده شده است . PPGIS/PGIS رویکرد نقشه سازی و مدلسازی خدمات اکوسیستم مبتنی بر متخصص را ارائه می دهد که در آن شرکت کنندگان منافع مستقیم و غیرمستقیم اکوسیستم ها را شناسایی می کنند که شامل ارزیابی اهمیت نسبی خدمات نیز می شود.

مناطق حفاظت شده، نقشه سازی ، مشارکت ، سیستم اطلاعات جغرافیایی .