مهناز ادب دخت - دانشجوی کارشناسیارشد معماری، گروه معماری، موسسه آموزش عالی غیرانتفاعی دانش البرز، قزوین، ایران.
علی اکبری - گروه معماری، واحد یادگار امام خمینی (ره) شهرری، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.

طراحی فضای درمانی ، به نوعی پیوند علم پزشکی با معماری است ، افزایش نگرانی ، استرس و همچنین پیشرفت های چشمگیر علم پزشکی باعث افزایش توجه به مراکز درمانی شده است . در حقیقت در طراحی مراکز درمانی برای کودکان بایستی با بهره گیری از عناصر شاخص بر کیفیت محیط اضافه کرد و در راستای بهبود روند درمان گام نهاد و نباید بعد کمی پروژه، بعد کیفی آن را تحت تاثیر قرار دهد . هدف از انجام این پروژه این است که بتوانیم با کمک طراحی معماری اصولی ، محیطی امن بااحساس تعلق خاطر ایجاد نمود زیرا که ایجاد پایگاه امن ازنظر دلبستگی برای کاهش اضطراب کودکان بسیار مفید بوده است . پژوهش حاضر از نوع کیفی می باشد که دادههای پژوهش کیفی اغلب به صورت توصیفی و کیفی است ، بنابراین تجزیه وتحلیل دادههای این گونه پژوهش ها هم توصیفی و تفسیری است و از روشهای آماری استنباطی استفاده نمی شود و به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از روش تحلیل محتوا بهره گرفته شده است . نتایج نشان داده است که مراکز درمانی مخصوص کودک باید فضایی باشد از ابتدای شروع بیماری تا درمان آن بتواند از کودک و خانواده اش پذیرایی کرده و حامی آنها باشد. طراحی معماری برای هر فضایی دارای اهمیت خاص خود است اما فضای درمانی دارای اهمیتی دو برابر می باشد. فضاها هم ازنظر عملکردی و هم ازنظر آسایش و آرامش باید دارای شرایط مناسبی باشد. ازآنجایی که فضای درمانی برای کودک می باشد، این اهمیت دوچندان می گردد.

فضای درمانی کودک، حس کنترل، حس امنیت و سلامت شخصی ، فضای تسکین دهنده، اضطراب فراگیر.