پری ناز فرشاد - دانشجو دکتری تخصصی معماری منظر،معماری، واحد بین الملل ارس، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز،ایران
حسین اسمعیلی سنگری - استادیار پژوهشگاه میراث فرهنگی. پژوهشکده ابنیه و بافت های تاریخی. گروه بنا

تفکر انسان قدمتی به درازای حیات بشر دارد. یکی از مسایل اصلی از همان ابتدای خلقت خود پرسش از خود و شرایط پیرامون خود و کشف و رسیدن به آگاهی در مورد خود و جهان هستی بوده است . حکما، عرفا و متکلمان دینی در دوره های مختلف در مورد ابعاد مختلف انسان، و جهان هستی نظریه پردازی های مختلفی نموده اند. دو مساله مرگ و معاد نقش انکار ناپذیری در تبیین معنا و مفهوم برای زندگی دارند. همچنان از زمانی که آدم و حوا از بهشت برین رانده شده اند همیشه آرزوی انسان برگشت و سکونت در آن دیار باقی است .دیار بی منتها، امن ، باقی که به پرهیزکاران در اسلام و ادیان دیگر وعده داده شده است .مسلمان ایرانی به دنبال ایجاد باغی فانی در دنیای مادی نبوده است . اگر از نمادهایی متناظر با عناصر بهشت وعده داده است ، و بر آن تاکید کرده است به دنبال معنا بخشی و غنابخشی به معماری باغ بوده است .تفکر سنتی به دنبال معناگرایی در جهت درک بهتر این دنیا است . دنیایی که واقعیتی از حقیقتی لایزال است و در معماری طی تاریخ معانی و مفاهیمی پایدار را ایجاد نموده است ، که برگرفته از جهان بینی خود بوده است .براین اساس باتوجه به نظریه پردازی ابن سینا که آرای فکری و فلسفی وی تاثیر بسزایی در اندیشه اندیشمندان دیگر داشته است . در این پژوهش با روش توصیفی - تحلیلی سعی شده است با مطالعه عمده نظریات و مباحث مطرح شده فلسفی ابن سینا در مورد اثبات معاد و تطبیق نمادهای مادی و معنوی در طراحی معماری ،کالبدی و مفهومی باغ ایرانی در دوره بعد اسلام بررسی شود.

انسان، باغ سازی ایرانی ، بعد از اسلام، فلسفه معاد ابن سینا