نگین نوروزی اصفهانی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، واحد دولت آباد، دانشگاه آزاد اسلامی، اصفهان، ایران
سمانه امامی کوپائی - استادیار گروه معماری، واحد دولت آباد، دانشگاه آزاد اسلامی، اصفهان، ایران

از آنجایی که محیط آموزشی یکی از عوامل بسیار مهم و تاثیرگذار بر کیفیت آموزشی است ؛ معماری نقش کلیدی را در ارتقاء سطح کیفی آموزش بر عهده دارد. این در حالی است که متاسفانه معماری فضاهای آموزشی امروز با نادیدهگرفتن کیفیت های فضایی و نیازهای کاربران از محیط آموزشی نه تنها نسبت به گذشته حرکتی رو به جلو نداشته است ، بلکه با فاصله گرفتن از الگوها و سرچشمه های معماری مدارس سنتی ایرانی ، به یک معماری بی هویت هم تبدیل گشته است . به اذعان بسیاری از پژوهشگران معماری مدارس گذشته ایران در بسیاری از جهات واجد ویژگی های ممتازی در امر آموزش بوده و توانسته در برخی از ادوار تاریخی در این زمینه فضاهای ممتازی را خلق کند. یکی از این ادوار، عصر صفوی است که مدارسسنتی این دوران در مقام کامل ترین و منسجم ترین دوره آموزشی ، اوج تکامل و زیبایی معماری را درخود متبلور ساخته و بیانی روشن از سازماندهی فضایی می باشد. براین مبنا پژوهش حاضر به دنبال بازشناسی مولفه های معماری مدارس برگزیده عصر صفوی اصفهان می باشد. برای نیل به این هدف با استفاده از روش کیفی پدیدارشناسی و با تکیه بر احساس و تجربه کاربران (طلاب) از حضور و زیستن در مدارس عصر صفوی اصفهان به تفسیر تجربه های زیسته آنها پرداخته شده است . یافته ها نشان می دهد که تعامل با طبیعت و ارتباط مناسب فضاهای باز، نیمه باز و بسته نقش مهمی در ارتقا سطح کیفی آموزش از نگاه کاربران دارد. مولفه های به دست آمده از زیرمجموعه های سه مقوله اصلی : ۱-فضایی - عملکردی ۲- رفتاری - معنایی ، ۳- ساختاری - کالبدی می باشد که در پژوهش های پیشین هم مورد تاکید بوده است .

مدارس صفوی اصفهان، تجربه زیسته ، مدرسه ، کیفیت آموزش