نیلوفر هاشمی - دکترای معماری، دانشگاه تهران، تهران، ایران
محمدعلی فواکه - دکترای حرفه ای کنترل پروژه، شهرداری شیراز، ایران

محدوده دمای آسایش حرارتی در داخل ساختمانها باید متناسب با فصول مختلف و اقلیم مورد نظر تعیین گردد. یکی از مهمترین کاربرد تعیین محدوده دمای آسایش حرارتی ، تنظیم دمای ترموستاتها در تجهیزات سرمایشی و گرمایشی می باشد. چنانکه اگر این محدوده دمایی به درستی مشخص نشود، موجب افزایش مصرف انرژی در تجهیزات تاسیسات مکانیکی و در نتیجه بالا رفتن هزینه ها می گردد.در این پژوهش ، احساس حرارتی افراد در ساختمان دیوان محاسبات کشور، با تکیه بر اندازهگیری دمای هوا در داخل اتاقها و همچنین تکمیل پرسشنامه های آسایش حرارتی توسط کارکنان آن، برای دو فصل تابستان و زمستان اندازه گیری شد؛ محدوده آسایش حرارتی به دست آمده در مقایسه با محدوده آسایش حرارتی در مدل فانگر در استاندارد ایزو ۷۷۳۰، تفاوت داشت به این صورت که محدوده آسایش حرارتی افراد نسبت به محدوده حرارتی اتاق کار آنها، در تابستان بالاتر و در زمستان پایین تر است . به عبارتی اغلب کارمندان در این ساختمان، در فصل تابستان احساس سرما و در فصل زمستان احساس گرما را تجربه می کنند که این خود نشان دهنده عدم تطابق دمای سیستم های مکانیکی با محدوده آسایش حرارتی ساکنین است . در نتیجه در این مقاله بر اساس میانگین احساس حرارتی افراد، محدوده آسایش حرارتی در تابستان بین ۲۵.۲۶ تا ۱۸.۳۱ درجه سانتیگراد و در زمستان بین ۶.۱۴ تا ۳.۲۲ درجه سانتیگراد پیشنهاد شده است که در صورت تنظیم دمای ترموستاتها بر روی این محدودهها می توان به صرفه جویی انرژی برابر با ۷.۳۵% در تابستان و ۶.۳۳% در زمستان دست یافت .

آسایش حرارتی ، مدل PMV فانگر، محدوده دمای موثر، دمای هوا، رطوبت نسبی