زهرا مرشدی دریمی - دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه معماری، دانشکده فنی و مهندسی، دانشگاه گلستان، گرگان، ایران
حسن نظیف - دکتری معماری، دانشکده معماری، پردیس هنرهای زیبا، دانشگاه تهران، ایران

بافت های تاریخی شهری دارای ادراکاتی چشمگیر از مکان و فضا و حالتی خاص اند که از دورنمای شهری و تاریخچه ی معماری آن ها نشات می گیرد، همچنین دارای بافتی با ارزش و کهن هستند که به عنوان قلب تاریخی شهر ها و در گذر زمان، برخی کارکرد های خود را از دست داده اند. به علت گسترش روزافزون شهر ها در اطراف هسته های تاریخی و در عرصه های مختلف ، آسیب های متفاوتی به این شهرها وارد شده است ؛ که ایجاد فضاهای نا امن شهری ، عدم تمایل به سکنی گزینی و کاهش فعالیت های انسان مدار و در نهایت نیل به تخریب بافت های فرسوده را موجب شده است . به نظر می رسد مسئله ی برخورد نامتناسب با کالبد چنین محله هایی و نگاه ویژه حفاظت محور به آن ها و عدم توجه به مسئله ی احیاء مجدد زندگی اجتماعی باعث شده است که این بافت ها به لحاظ اجتماعی آن گونه که باید عمل نکنند. لذا به نظر می رسد برای برخورد با این بافت های مختلط تاریخی و فرسوده و در جهت ترمیم و باززنده سازی آن اتخاذ رویکرد بازآفرینی به عنوان رویکردی جامع ، مناسب تر باشد.

بازآفرینی ، بازآفرینی شهری ، نوسازی ، بافت تاریخی