الیاس سرابندی - کارشناسی ارشد مهندسی عمران – مهندسی محیط زیست موسسه آموزش عالی خاوران
ابراهیم علامتیان - استادیار گروه عمران، موسسه آموزش عالی خاوران

یکی از مهمترین موضوعاتی که در فرآیند توسعه و توسعه مدیریت زیست محیطی در چند دهه گذشته به ویژه در دهه شصتمیلادی مورد توجه قرار گرفته است، اتخاذ روش های پیشگیرانه برای مقابله با مخاطرات زیستت محیطتی ناشتی از فعالیتتهای انسانی است. ارزیابی اثرات زیست محیطی به عنوان ابزاری برای تعیین و پیش بینی آثار و پیامدهای طرح ها و پروژه ها بررفاه انسان و محیط زیست، ابتدا در کشورهای توسعه یافته و به تدریج به عنوان یک موضوع اپیدمیولوژیک در سراسر جهانمطرح شد و به موضوعی الزامات قانونی تبدیل شده است. بنابراین، به ندرت کشوری در جهان یافت می شود که قوانین ومقررات EIA نداشته باشد. در واقع این الزام قانونی را می توان در اکثریت قریب به اتفاق کشورهای جهان مشاهده کرد . جمهوری اسلامی ایران نیز از این قاعده مستثنی نبوده و این موضوع از سال ۱۳۷۳ در ایران جایگاه قانونی پیدا کرده است وبر اساس آن تعدادی طرح و پروژه که بر محیط زیست تاثیر دارند در مراحل امکان سنجی و مکان یابی آماده می شود .گزارش و ارزیابی اثرات زیست محیطی تخصیص اعتبارات اعطایی توسط سازمان های بین المللی مانند بانک جهانی برایاجرای بسیاری از طرح ها و پروژه های عمرانی برای کشورهای در حال توسعه نیز مشمول مطالعات ارزیابی اثرات زیستمحیطی بوده است.

انتقال بین حوزه ای آب، فرآیند شبکه تحلیلی (ANP)، فرآیند سلسله مراتبی