سجاد حسن نژاد - کارشناسی، آموزش ابتدایی،دانشگاه فرهنگیان پردیس علامه طباطبایی سبزوار
عبدالفتاح نخوابی - کارشناسی، آموزش علوم اجتماعی، دانشگاه فرهنگیان پردیس شهید باهنر بیرجند
آرش محمدی تیمنکی - کارشناسی، آموزش علوم اجتماعی، دانشگاه فرهنگیان پردیس شهید باهنر بیرجند
امیر حسین مرادی ارخودی - کارشناسی، راهنمایی و مشاوره، دانشگاه فرهنگیان پردیس شهید بهشتی مشهد

این مطالعه به بررسی ثبات و تغییر در ادراک معلمان و همسالان و خودگزارش دهی دانش آموزان در بین کودکان مبتلا به اختلالات یادگیری می پردازد. دو گروه ۷-۹ ، ۵-۷ ساله مورد مقایسه قرار گرفتند: ۱۱۷ کودک مبتلا به اختلالات یادگیری که در مراکز آموزشی مبتنی بر مدرسه آموزش اصلاحی دریافت کردند. معلمان مهارت های اجتماعی، سازگاری رفتاری و پیشرفت تحصیلی کودکان را ارزیابی کردند. علاوه بر این، نامزدی های مثبت و منفی از همسالان شرکت کنندگان به دست آمد و شرکت کنندگان برداشت های شخصی خود را از تنهایی، انسجام و کیفیت دوستی گزارش کردند. این ارزیابی ها دو بار - در آغاز و پایان سال تحصیلی - انجام شد. ما دریافتیم که معلمان و همسالان کودکان مبتلا به اختلالات یادگیری را به عنوان نشان دادن مهارت های اجتماعی کمتر، مشکلات رفتاری بیشتر و پذیرش کمتر همسالان ارزیابی می کنند. خود ادراک کودکان ناتوان در یادگیری با انسجام کمتر و افزایش تنهایی مشخص شد. مقایسه زمانی تغییراتی را در ادراک معلم و همسالان نشان داد، با این حال یافته ها از مدل نقص در توضیح شایستگی اجتماعی کودکان مبتلا به اختلالات یادگیری پشتیبانی می کنند.

ادراک معلمان، اختلالات یادگیری، کودکان