حورا قربانی پلکوئی - کارشناس ارشد مشاوره خانواده
پرویز پرزور - استادیار گروه روان شناسی، دانشگاه محقق اردبیلی

پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش الگوهای ارتباطی سازنده و شفقت ورزی خود با کیفیت رابطه زناشویی انجام شده است. این پژوهش از نوع همبستگی بود و جامعه آماری پژوهش شامل کلیه زوجین مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر رشت در سال ۱۴۰۰ بودند که به روش نمونه گیری در دسترس ۲۰۰ نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند و به پرسشنامه های شفقت خود نف (۲۰۰۳)، پرسشنامه الگوهای ارتباطی کریستنسن و سالاوی (۱۹۸۴) و کیفیت رابطه زناشویی باسبی، کران، لارسن و کریستنسن (۲۰۰۵) پاسخ دادند. نتایج با استفاده از آزمون همبستگی و رگرسیون چند متغیره تجزیه و تحلیل شدند. نتایج تحلیل همبستگی نشان داد با توجه به نتایج پژوهش حاضر بین متغیرهای کیفیت زناشویی با ارتباط سازنده (**۰/۴۰۹)؛ اجتنابی متقابل (**۰/۲۰۹)، ارتباط توقع (**۰/۷۱۲)، توقع / کناره گیری (**۰/۳۵۵)، مهربانی با خود (**۰/۳۵۱)، قضاوت و داوری نسبت به خود (**۰/۶۱۲)، انسانیت مشترک (**۰/۲۵۳)، انزوا (**۰/۲۸۶)، بهشیاری (**۰/۲۵۴)، همانند سازی (**۰/۴۳۱) در سطح P<۰/۰۱ معنادار می باشد. ارتباط سازنده متقابل، مهربانی به خود و همانند سازی افراطی قادرند به طور سلسلهمراتبی تغییرات کیفیت زناشویی را به طور معنادار پیش بینی کنند که در این میان سهم ارتباط سازنده متقابل ۱۷درصد، مهربانی به خود ۲۳ درصد، همانند سازی افراطی ۲۵ درصد است. با توجه به نتایج باید گفت که تقویت کیفیت رابطه زناشویی در افزایش الگوهای ارتباطی سازنده و تقویت شفقت ورزی در رابطه زناشویی موثر باشد.

الگوهای ارتباطی، شفقت ورزی خود، کیفیت رابطه زناشویی.