حامد قادرمزی - دانشیار دانشکده جغرافیا، دانشگاه خوارزمی؛
افشین بهمنی - دکترای جغرافیا و برنامه ریزی روستایی، دانشکده جغرافیا، دانشگاه تهران (نویسنده مسئول)؛
رویا الماسی - کارشناس ارشد مهندسی سیستم های سلامت، دانشکده مهندسی صنایع، دانشگاه امیرکبیر؛
بیان مبارکی - دانش آموخته کارشناسی ارشد مدیریت، دانشگاه مدیریت، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تهران مرکز؛

بیمه اجتماعی از مهم ترین برنامه های تحقق سیاست های اجتماعی به منظور فراهم کردن امنیت اجتماعی - اقتصادی افراد در دوران سالمندی و ازکارافتادگی است. پژوهش حاضر به دنبال تحلیل تطبیقی استان های کشور از نظر سطح جامعه پذیری بیمه اجتماعی در میان ساکنان شهرهای زیر بیست هزار نفر است. به لحاظ روش شناسی نوع تحقیق کاربردی و ماهیت آن توصیفی - تحلیلی و جامعه آماری نیز تعداد ۹۰۳ نقطه شهری بوده است. روش مورد استفاده برای تحلیل داده ها در مرحله اول، ارزیابی شاخص ضریب نهادینگی بیمه اجتماعی و شاخص جامعه پذیری از نظر ضریب نفوذ بیمه ای بوده و در گام بعدی، شاخص کلی (تلفیقی) جامعه پذیری بیمه اجتماعی در چارچوب تکنیک مولتی مورا مورد بررسی قرار گرفته است. یافته های تحقیق نشان می دهد که به دلیل تعداد محدود کارگزاری ها و مکان گزینی غیر متوازن آنها، ضریب نهادینگی بیمه اجتماعی ۴۶/۶ درصد بوده و جامعه پذیری آن نیز به دلایلی همچون دسترسی نامطلوب، ضعف آگاهی و اطلاع رسانی و ضعف آموزشی و عملکرد کارگزاری ها ۳/۱ درصد بوده است. همچنین نتایج شاخص کلی جامعه پذیری بیمه اجتماعی نشان داد که استان همدان با ضریب ۰۰۰۳۳۶۷ /۰=Ui، از بالاترین میزان مطلوبیت و بیشترین سطح جامعه پذیری بیمه اجتماعی در سطح شهرهای زیر بیست هزار نفر برخوردار بوده و در پایین ترین سطح نیز استان خوزستان با ضریب ۰۰۰۰۰۲۷ /۰=Ui قرار گرفته است.

سیاست های اجتماعی, بیمه اجتماعی, بیمه اجتماعی روستاییان و عشایر