فریدون سرمدیان - عضو هیات علمی دانشکده کشاورزی کرج

در جوامع در حال توسعه ، تضادمیان انواع استفاده از اراضی امری اجتناب ناپذیر است. تقاضا برای گسترش اراضی زراعی، چراگاه، جنگل ، حیات وحش ، توریسم مناطق مسکونی و شهری از منابع موجود و قابل دسترس اراضی پیشی گرفته است. در کشور ما تقاضا برای گسترش انواع کاربریها ابعاد حادتری یافته است. زیرا جمعیت وابسته به اراضی در آینده بیشتر خواهد شد. حتی در مناطقی که به اندازه کافی اراضی وجود ندارد، دسترسی اکثریت مردم به آن و کسب بهره بسیار دشوار است. تخریب مزارع، جنگل یا منابع آب به رغم محدودیت و کمیابی این منابع برای هر بیننده ای قابل مشاهده می باشد با این وجود بهره بردار این اراضی برای توقف رونمد و تخریب این منابع، از امکانات یا انگیره کافی برخوردار نیست. برنامه ریزی یا طراحی استفاده از اراضی شیوه برخوردمنظم و سیستماتیک با این مسائل است. در این شیوه از طراحی تاکید اساسی بر ارزیابی اراضی و انواع استفاده های ممکن از آن بوده و هدف آن انتخاب بهترین ترکیب از اراضی و استفاده ازآن می باشد. در اینروش نقش فمی برنامه ریز و نقش تصمیم گیران در جریان برنامه ریزی به وضوح مجزا شده است. برنامه ریزی وظیفه تامین اطلاعات و حمایت های لازم برای تصمیم گیری را به عهده دارد.