فاطمه زارعی گرگ آباد - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد قزوین،گروه شهرسازی معماری، قزوین، ایران
اسماعیل صالحی - استادیار گروه برنامه ریزی و مدیریت محیط زیست، دانشکده محیط زیست، دانشگاه تهران

در شهرسازی، به کودک مانند سایر ساکنان شهر، به دیدگاه ویژه ای نگریسته می شود. یکی از اهداف شهرسازی، آماده نمودن شهر برایخانوادهها در ارتباط با نیاز افراد هر خانواده از قبیل تامین مسکن مناسب و نیازمندیهای وابسته به آن است. کاربرد نظریه پایداری درشهرسازی جز به صورت تعاریفی مانند توسعه پایدار می تواند کارکردی مستقیم در طرح های شهری پیدا کند.همچنین در سالهای اخیر نظریه هایی در مورد فضای شهری دوستدار کودک مطرح گردیده است. با توجه به برخی مشترکات بیناین دو نظریه،این مقاله به ارزیابی نظریه فضای شهری دوستدار کودک و میزان انطباق نکات الگویی آن با اصول توسعه پایدار پرداخته است.جهت سهولت در کار چهار مبحث ملاحظات اقتصادی، زیست محیطی، کالبدی و اجتماعی به عنوان مباحث اصلی دو نظریه بایکدیگر مقایسه شده اند. در انتها ضمن بیان میزان انطباق سیاست فضای شهری دوستدار کودک، محدودیتهای اجرایی منبعث از ایننگرش نیز مطرح گردیده، تا با حذف این محدودیت ها بتوان انتظار بیشترین میزان انطباق نظریه فضای شهری دوستدار کودک را بانظریه توسعه پایدار درفضاهای شهری داشت.

توسعه پایدار،کودک،فضای شهری دوستدار کودک،نظریه