سیدمحمدرضا بلاغت - عضو هیات علمی دانشگاه سیستان و بلوچستان
سمیه خمر - کارشناسی ارشد روانشناسی تربیتی

هدف از انجام پژوهش حاضر عبارت است از مطالعه و مقایسه آموزش خویشتن داری از دیدگاه اسلام و روانشناسی غربی. جهت بررسی این هدف پژوهش چهار سوال اساسی مطرح شده است که عبارتند از: 1- آیا می توان خویشتن داری را آموزش داد؟ راه های آن کدامند؟ 2-خویشتن داری در اسلام و روانشناسی غربی دارای چه افتراقات و شباهت هایی می باشد؟ 3- خویشتن داری دارای چه اهمیت فردی و اجتماعی می باشد و چه ویژگی های دارد؟ 4- آیا خویشتن داری مربوط به بزرگسالان است؟ بر این اساس، و با روشی توصیفی – تحلیلی، برخی از نتایج پژوهش حاضر نشان میدهد که خویشتن داری یعنی پرهیز و دوری و حفظ خود از پلیدی ها و ناهنجاریها؛ در واقع کنترل بر اعمال و رفتار خود. این تعریف در هر دو دیدگاه وجود دارد. بنابراین میتوان نتیجه گرفت که خویشتن داری در اسلام با خودکنترلی روانشناسی غربی برابر و مشابه است و تفاوتی ندارد. همچنین خویشتن داری فقط مربوط به بزرگان نمی شود بلکه می توان این ویژگی را در کودکان نیز بارور کرد اما شیوه های خویشتن داری در کودکان بسیار حساس و حائز اهمیت است. و نهایتاً برخی از راه های آموزش خویشتن داری عبارتند از: الگوگیری و تقلید و تقویت؛ مقاومت در برابر حواس پرتی؛ و نام گذاری مثبت.

خویشتن داری - آموزش خویشتن داری - اسلام - روانشناسی غربی