محمد امین خراسانی - استادیار جغرافیا و برنامه ریزی روستایی

زیست پذیری یک مفهوم کلی است که باتعدادی ازمفاهیم و اصطلاحات دیگر مانند پایداری کیفیت زندگی کیفیت مکان و اجتماعات سالم درارتباط است البته سنجش زیست پذیری مکان ها بدوندرنظر گرفتن دانش و فرهنگ محلی امری امکان ناپذیر است زیست پذیری به معنای توان و قالیت یک مکان برای تامین نیازهای زیستی ساکنان اعم ازمادی و غیرمادی درجهت ارتقای کیفیت زندگی و ایجاد بستر شکوفایی توانمندی های عموم شهروندان است این تحقیق با استفاده ازروش کتابخانه ای با بهره گیری ازجدیدترین منابع موجود درادبیات جهانی تدوین شده است نتایج این تحقیق نشان میدهد که تشبیه یک سکونتگاه به یک موجود زندهمیتواند به عنوان چارچوب مفهوی قوی برای توصیف سکونتگاه زیست پذیر مورد استفاده قرارگیرد براین اساس حکمروایی و مشارکت نظارت بررسی و یادگیری به عنوان مغز و سیستم عصبی ارزش های عام و احساس مکان و هویت به عنوان قلب اجتماعات محلی کامل فضای سبز خوشه های صنعتی به عنوان اعضای بدن و جریان های منابع طبیعی مسیرهای سرسبز شبکه های انرزی ارتباطات حمل و نقل به عنوان سیستم گردشگاه سکونتگاه زیست پذیر شناخته میشود سه رویکردعمده برای شناسایی و سنجش زیست پذیری سکونتگاه ها وجود دارد براساس پالایش دیدگاه های موجود دراین دیدگاه ها اجزای اصلی یک سکونتگاه زیست پذیرعبارت است ازفضاهای عمومی و قابل حرکت پیاده کاربریهای تلفیقی تراکم بالای محلات مسکن مناسب و پیاده راه های سرزنده اجتماعی و متناسب با ابعاد انسانی

زیست پذیری، شناخت، سنجش، رویکرد