مریم نوری - کارشناسی ارشد مهندسی معماری، گروه معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد پرند ،تهران- ایران

دهه 70 میلادی (اواخر معماری مدرن) را می توان دهه آگاهی یافتن از بحران های زیست محیطی نامید. این بحران عکس العمل هایی را در دنیا ایجاد کرد که توسعه پایدار و توسعه پایدار شهری یک از آنهاست. امروزه این واژه ها در بسیاری از محافل علمی و حتی غیر علمی مطرح گردیده و این در حالیست که نوباوگی این بحث ها، همه را با مشکلات عدیده ای در درک مفاهیم آن به دلیل هویت مبهم و کمبود الگوواره های مناسب روبرو ساخته است. بنابراین هدف از ارائه این مقاله، بررسی مفاهیم توسعه پایدار و توسعه پایدار شهری می باشد. روش گردآوری اطلاعات به صورت اسنادی (کتابخانه ای) می باشد. نتایج بررسی حاکی از آن است دو مفهوم «پایداری شهری» و «توسعه پایدار شهری» به دلیل تقارب معانی، بجای یکدیگر بکار می روند، حال آنکه پایداری مجموعه ای از وضعیتها را شامل می شود که در بستر زمان، استمرار دارد، در حالی که توسعه پایدار، فرآیندی را تداعی می کند که در بستر آن پایداری می تواند پدیدار شود. توسعه را می توان تکامل سط زندگی و رسیدن به شرایط آرمانی در حوزه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی دانست که تحقق مفاهیم آزادی، عدالت، پویایی اجتماعی، توسعه انسانی و رشد اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی را به همراه می آورد. توسعه پایدار بر سه حیطه پایداری محیطی، پایداری اقتصادی و پایداری اجتماعی دلالت دارد، حال آن عموم دیدگاه های توسعه پایدار شهری، بر توسعه فیزیکی و کالبدی شهر تأکید دارند در حالی که وجه فرهنگی و اجتماعی توسعه شهری تا حدودی ناشناخته می نمایاند. طراحی پایدار در ساختار شهری بر مبنای سه اصل اساسی صرفه جویی در مصرف منابع، طراحی بر اساس چرخه حیات و طراحی انسانی شکل می گیرد.

توسعه پایدار- پایداری- توسعه پایدار شهری