محمود قضاوی - دانشیار دانشگاه صنعتی خواجه نصیرالدین طوسی
وحید رستمی
محسن مسیحی - دانشجوی کارشناسی ارشد خاک و پی، گروه عمران ،دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات همدان،
اشکان جلالی - دانشجوی کارشناسی ارشد خاک و پی، گروه عمران ،دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات همدان،

امروزه مشکل کمبود زمین در مناطق شهری ضرورت استفاده از زمین هایی با خاکهای سست را مطرح ساخته است. حل مشکلات پی سازی درزمین های سست با شرایط ژئوتکنیکی نامناسب نظیر مصالح خاکریزی شده، خاکهای رمبنده و ماسه های سست و ... با یکی از روش های طراحی ومقاوم کردن سازه، جابجایی مصالح و جایگزین کردن آنها انجام می گیرد لکن به دلیل هزینه های بالای این روش ها، بهسازی و تسلیح خاک بااستفاده از ژئوسنتتیک ها به دلیل ضعف خاک در کشش به عنوان فنی موثر و قابل اعتماد برای افزایش مقاومت و پایداری توده خاک بخصوص در تثبیت لایه های موجود در زیر پی های سطحی مورد استفاده قرار می گیرد. با قرارگیری ژئوسنتتیک ها تنش های داخلی ناشی از بار خارجی باعث ایجاد نیروی اصطکاکی بین خاک و مسلح کننده شده و در نتیجه تنش ها از طریق این عامل منتقل می گردد. خاک و مصالح تسلیح کننده در برابرتغییر شکل های جانبی مقاومت می کند و موجب افزایش باربری خاک می گردد. یکی از انواع ژئوسنتتیک ها، ژئوتکستایل ها می باشند. ژئوتکستایل ها لایه های نازک نفوذ پذیر و قابل انعطاف هستند که علاوه بر فساد ناپذیر بودن دارای کاربرد های فراوانی از جمله زهکشی و فیلتر کردن و جداسازی و تسلیح خاک می باشند. در این تحقیق ژئوتکستایل به صورت افقی در زیر پی قرار داده شده و بهینه ترین حالت از نظر فاصله از پی سطحی و عرض مسلح کننده برای بدست آوردن بیشترین ظرفیت باربری مورد بررسی قرار می گیرد. به منظور انجام این تحقیق از یک دستگاه بارگذاری استفاده شده است. نتایج حاصل از این مدل کوچک مقیاس نشان می دهد بهینه ترین حالت برای استفاده از ژئوتکستایل در زیر پی نواری زمانی است که فاصله مسلح کننده از پی به اندازه نصف عرض پی باشد.

ظرفیت باربری،خاک مسلح، پی نواری، ژئوتکستایل