مریم انصاری منش - عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرمانشاه و دانشجوی دکتری دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران
سید غلامرضا اسلامی - دانشیار دانشکده معماری، پردیس هنرهای زیبا، دانشگاه تهران

مصرف سوخت های فسیلی، علاوه بر تولید دی اکسید کربن و آلودگی های دیگر، نگرانی هایی هم در مورد دسترسی به منابع آب، انرژی و نیز تاثیر محیط مصنوع بر محیط طبیعی ایجاد می کند. معماری سبز به عنوان یک راه کار مهم در صنعت ساختمان این اهداف را مد نظر قرار داده است، لذا کشورهای بسیاری در جهان سیستم هایی برای ارزیابی و رتبه بندی ساختمانهای سبز ایجاد کرده اند. (LEED, CASBEE, DGNB, HQE,...) امروزه به کارگیری این سیستم ها بسیار فراگیر شده، چنانکه چندی از کشورهای همسایه ایران نیز ( از جمله امارات و هند) سیستم هایی را برای ارزیابی ساختمان های سبز تعریف کرده اند. لیکن کشور ایران فاقد چنین سیستم هایی است و تلاش چندانی نیز در این مورد صورت نگرفته است. هر چند این سیستم ها همگی دارای یک هدف مشترک هستند، لیکن تا حدود زیادی در معیارها، نحوه ارزش گذاری و .... با هم متفاوتند. مقاله حاضر بر آن است تا با معرفی اجمالی هر کدام از این سیستم ها، به دیدگاهی جامع در این مورد ( که برای ایران نیز قابل استفاده باشد) دست یابد.

معماری سبز، سیستم های ارزیاب، نحوه ارزش گذاری، سیستم ایرانی