حسین احمدی - دانش آموخته دکترای جامعه شناسی سیاسی از دانشگاه تربیت مدرس

زبان از دیدگاه جامعه شناسی دارای حداقل دو نقش عمده است ؛ یکی از نقش های آن نقش ارتباطی و نقش دیگر آن هویت بخشی است . نظریه های مختلف جامعه شناسی در تاکید بر هریک از موارد مذکور (و سایر نقش هایزبان ) دارای شدت و ضعف بوده اند ، لیکن دو نظریه بطور عمده بر جایگاه زبان در روابط اجتماعی تاکید نموده اند که عبارتند از نظریه کنش متقابل اجتماعی و نظریه ساختارگرا وپساساختارگرا . در نظریه کنش متقابل بر نقش زبان در سطح خرد و شکل گیری هویت فردی تاکید شده و در نظریه ساختارگرا و پساساختارگرا بر سطح کلان توجه گردیده و بویژه در بحث افرادی نظیر بوردیو بر رابطه قدرت که زبان محمل آن است توجه می شود . زبان به عنوان وسیله ارتباط در چالش های بین اقوام و جوامع چندزبا نی مسئله مهمی محسوب نمی شود ولی زبان به عنوان نماد هویت و قدرت چالش برانگیز است .این نوشته درصدد است ضمن تلخیص کلی دیدگاه های جامعه شناختی ارتباط زبانی بین اقوام به چالش های موجود در جوامع چند زبانی با تاکید بر ایران بپردازد و نقاط قوت وضعف هرکدام را مطرح کند