لیلا مصلح - دانشجوی کارشناسی ارشد آلودگی های محیط زیست دانشگاه شهید بهشتی
سید حسین هاشمی - عضو هیئت علمی پژوهشکده علوم محیطی دانشگاه شهید بهشتی

عمل انعقاد به منظور کمک به حذف ذرات معلق و مواد محلول در آب و پساب به کار می رود. با توجه به تئوری های انعقاد و لخته سازی، بی ثباتی های کلوئیدی را می توان با اضافه کردن کاتیون هایی که به طور خاص با بار منفی ارتباط برقرار می کنند، بدست آورد. استفاده از منعقد کننده های شیمیایی به دلیل مشکلات بهداشتی و گران بودن سبب شده است محققین در سالهای اخیر به استفاده از منعقد کننده های طبیعی روی آورند. در این پژوهش پس از مروری بر استفاده از منعقد کننده های شیمیایی و طبیعی، مکانیسم هر کدام به طور جداگانه مورد بررسی قرار می گیرد. نتایج نشان می دهد که منعقد کننده های شیمیایی از طریق متراکم شدن لایه دوبل الکتریکی، جذب سطحی و خنثی سازی بار، به دام افتادن ذرات در رسوب و در نهایت ایجاد پل شیمیایی بین ذرات کارکرد خود را نشان می دهند و منعقد کننده های طبیعی بیشتر از طریق مکانیسم فشرده سازی لایه دوبل و در برخی موارد جذب و خنثی سازی بار عمل می کنند. در نتیجه اگر از پلیمرهای طبیعی به عنوان کمک منعقد کننده مواد شیمیایی استفاده شود کارایی این مواد را در تصفیه آب و پساب بالاتر می برد.

انعقاد، لخته سازی، منعقد کننده های طبیعی، منعقد کننده های شیمیایی، مکانیسم