محمود قربانی - دانشجوی کارشناسی محیط زیست دانشکدهی کشاورزی، دانشگاه شیراز
سید فخرالدین افضلی - استادیار بخش مناطق بیابانی دانشکدهی کشاورزی،دانشگاه شیراز

با شروع انقلاب صنعتی مصرف سوخت‏های فسیلی که برای سالیان متمادی در زمین مدفون شده بودند، آغاز شد. رشد جمعیت و به تبع آن افزایش مصرف سوخت‏های فسیلی در یک قرن اخیر باعث انتشار مقادیر زیادی از انواع آلاینده‏ها و گازهای گلخانه‏ای در جو زمین شده است. متوسط غلظت جهانی دی اکسید کربن قبل از دوره‏ی صنعتی شدن در حدود 280 ppm بود که در سال 1860 میلادی به 290 رسید و در قرن بیست و یکم در سال 2005 به 381 ppm رسید که 100 واحد از دوره‏ی پیش از انقلاب صنعتی بیش‏تر است. پیش بینی می‏شود غلظت این گاز در صورت عدم کنترل در سال 2026 به 600 و تا سال 2100 به 800 ppm برسد. در حال حاضر افزایش تدریجی دی اکسید کربن در جو جای نگرانی دارد چرا که باعث تشدید پدیده‏ی گلخانه‏ای و افزایش گرمای زمین می‏شود. افزایش گرمای زمین و تغییر اقلیم یکی از مهم‏ترین چالش‏ها در بحث توسعه‏ی پایدار است. بیش‏تر مطالعات این پدیده را به تاثیر انسان در افزایش غلظت گازهای گلخانه‏ای در تروپوسفر نسبت می‏دهند. با توحه به نکات بالا اهمیت کربن زدایی جو و کاهش غلظت کربن در جو و نهایتا کاهش تغییرات اقلیمی به خوبی مشهود است. ترسیب کربن در زیست توده‏ی گیاهی و خاک، ساده ترین و به لحاظ اقتصادی عملی‏ترین راه‏کار ممکن برای کاهش کربن اتمسفری محسوب می‏شود. با شناخت اکوسیستم و گونه‏هایی که قابلیت بیش‏تری جهت ترسیب کربن دارند و همچنین بررسی عوامل مدیریتی و کاربری اراضی که بر فرایند ترسیب کربن اثر می‏گذارند می‏تواند راهکاری موثر جهت مواجهه با آلودگی هوا و بحران تغییر اقلیم باشد و در نهایت زمینه‏ی توسعه‏ی پایدار را فراهم کند.

تغییر اقلیم، گرمایش جهانی، ترسیب کربن