رضا جلیل زاده - گروه مهندسی محیط زیست، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات خوزستان
علی اصغر نجف پور
بهنام رضائی

در شرکت ملی مناطق نفتخیز جنوب 18 کارخانه ی گازوگازمایع وجود دارد، که در این واحد ها بر اساس سرد کردن گاز ورودی با استفاده از پروپان سرد، مایعات گازی از گاز دریافتی جدا می گردد. به منظور جلوگیری از اتلاف حرارتی، خطوط لوله، مبدلهای حرارتی و مخازن فرآیندی در این کارخانه ها دارای پوشش عایق پلی یورتان می باشند. در زمان تعمیرات اساسی و انجام پروژه بهسازی کارخانه، عایق های این تجهیزات تعویض شده و حجم قابل توجهی از عایق های فرسوده (میانگین420 مترمکعب در سال) با روش سوزاندن در زباله سوزها و یا دفن در زمین، دفع نهایی میگردد. سوزاندن عایق های پلی یورتان علاوه بر تولید گاز سمی سیانید هیدروژن، دارای ترکیباتی نظیر گازفرئون 11 و 12(مخرب لایه ازن) می باشد. هدف از این پژوهش، کمینه سازی میزان عایق های پلی یورتان مورد استفاده در عایق بندی خطوط لوله و تجهیزات فرآیندی کارخانه های یاد شده در جهت کاهش آلاینده های ناشی از سوزاندن عایق های فرسوده و کاهش استفاده از منابع می باشد. در مطالعه انجام شده ، میزان اتلاف حرارتی و حجم عایق مورد استفاده ناشی از ضخامت مختلف عایق برای هر تجهیز محاسبه و هزینه مربوط به اتلاف حرارتی، عایق بندی و هزینه کل در مقابل ضخامت های مختلف عایق بصورت نمودارترسیم گردید . در نهایت ضخامت بهینه با توجه به کمترین هزینه در نمودار هزینه کل بدست آمد. از نتایج قابل توجه این مطالعه می توان به کاهش میزان عایق مورد استفاده به میزان 15 تا 17 درصد در سال بر اساس محاسبات انجام گرفته ، امیدوار گردید.

کمینه سازی، پلی یورتان، لایه ازن، ضخامت بهینه، محیط زیست