محمود نکودری - دانشجوی کارشناسی ارشد سازه دانشگاه آزاد اسلامی واحد زاهدان
رضا رهگذر - دانشیار گروه مهندسی عمران دانشگاه شهید باهنر کرمان

باد، معادل 25 درصد سطح بیابان های زمین را به وسیله شن و ماسه پوشش داده است و هر ساله صدها میلیون تن خاک را از آنها کنده و جابجا می کند. وجود صدها کیلومتر مربع از تپه های ماسه ای با ارتفاع بیش از 3 متر و هرکدام با پیشروی بیش از 15 متردر سال، پدیده های معمول در بیابان ها هستند. بنابراین می توان ادعا نمود که فرسایش بادی مهم ترین عامل تخریب طی دوره کواترنری در مناطق بیابانی ایران محسوب می شود. استفاده از ماسه بادی به عنوان یکی از مصالح مورد نیاز در پروژه ها به دلیل بافت، ساختمان و پارامترهای مقاومتی به تنهایی امکان پذیر نمی باشد. وجود ماسه بادی در اکثر مناطق کشور خصوصاً استانسیستان و بلوچستان علاوه بر ایجاد مشکلات زیست محیطی، کاربرد و مصرف خاصی ندارد. آجر یکی از مصالح مهم و پرکاربرد در تمامی پروژه های عمرانی و ساخت و ساز می باشد. در این تحقیق سعی شده نوع جدیدی از آجر ماسه ای با استفاده از ماسه بادی تولید و ویژگی های مهندسی آن، با دیگر آجرهای موجود و استانداردهای رایج مقایسه شود. به این منظور 90 نمونه با درصدهای متفاوت سیمان و آب ساخته و در سنین 7 و 28 روزه، وزن مخصوص، مقاومت فشاری و جذب آب آنها تعیین و با الزامات استاندارد ، ملی آجر رسی مقایسه گردید. نتایج حاصل بیانگر امکان ساخت آجر مهندسی از ماسه بادی با درصد سیمان به ماسه برابر 36و40 45 و 50 و نسبت آب به سیمان 0.505 برای طرح اول و 0.485 برای سایر طرح ها می باشد.

ماسه بادی، آجر، مقاومت فشاری، جذب آب، بیابان