حسینعلی نادری - عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد زاهدان.

سالها بود که مردم سرزمین سوزان حجاز بعلت نبودن رهبری واحد و عدم وجود فرهنگ و تمدن صحیح همگانی در آن (فقط در یمن تمدن سماُوماُرب وجود داشت)، دچار جهالت و جاهلیت شده بودند و ضلالت و گمراهی آنها تا آنجا پیشرفت کرده بود که ایشان را از تعالی، خداپرستی، نجابت و خلق و خوی انسانی دور کرده و در ورطه و گردابهای نادانی و کردارهای ناشایست (بت پرستی، خرافه مداری، یاغیگری و حتی زنده بگور کردن دختران و غیره)، غرق نموده بود و فقط قبیله عدنائیان که از اقوام اصیل و از تبار حضرت ابراهیم بشمار می رفتند، تا اندازه ای امانتدار و مهمان نواز بودند و بعدها که به اسلام گرویدند، اوضاع رفتاری آنها بهینه تر شد. قرآن مجید هم شرایط آن زمانرا چنین بیان می دارد، وکنتم علی شفاحفره من النار، فائفذکم منها (ای قوم عرب شما قبل از اسلام بر لب پرتگاه آتش بودید و اسلام شما را نجات داد. سوره آل عمران- آیه 103) و همچنین حضرت علی(ع) در یکی از خطبه هایش وضعیت اعراب قبل از اسلام را چنین توصیف می فرمایند، شما ای گروه عرب در بدترین آیین و حالت بسر می بردید (سوسمار می خوردید، خون یکدیگر را می ریختید، بت پرست بودید، از گناه و فساد ابائی نداشتید و ... ) و پیامبر اسلام بعنوان امین وحی بر شما مبعوث شد و شما را از این وضع رهایی بخشید. آری خداوند متعال که ناظر بر اعمال بندگان خود بوده و همواره بدنبال هدایت و نجات آنها می باشد، هدایتگری بنام محمد (ص) را که در میان همه به راستگویی و امانتداری مشهور بود و به او لقب امین داده بودند، بر این قوم بعنوان پیامبر، مرسل کرد تا آنها را به صراط مستقیم و خدامحوری جهت دهد و بصیرت و هوشیاریشان را احیاء نماید و باعث تنویر افکار ایشان گردد و نور هدایت خویش را از طریق این مصباح الهدی که از جنس و نژاد خودشان بود، به آنها بتاباند و سفینهٌ نجاتشان شود و مسیر مستقیم و خدایی را برای آنها منور سازد و قوه تشخیص حق از باطل را در ایشان تقویت کند تا دست از بت پرستی، خرافه گویی و کارها و کردارهای ناشایست بردارند.

محمد(ص)، سیره زندگی، امانتداری