آمنه خانی پور - دانشجوی کارشناسی ارشد گروه مهندسی طراحی محیط ، دانشکده محیط زیست ، دانشگاه تهران
حسن دارابی - استادیار گروه مهندسی طراحی محیط ، دانشکده محیط زیست ، دانشگاه تهران

سهم صنایع سیمان در انتشار گازهای گلخانه ای حدود 7 تا 9 درصد است. یکی از راههای کاهش دی اکسید کربن افزایش زیست توده ها در نواحی پیرامون نقاط انتشار گاز های گلخانه ای است.آیا این زیست توده ها می توانند نقش تعیین کننده ای در ترسیب کربن این صنعت ایفا کنند؟ در پاسخ به این سوال، مقاله با بکار گیری مدل چرخه حیات تولید سیمان، کانونهای اصلی انتشار گازهای گلخانه ای را دراین صنعت شناسایی کرده است. پس از تعیین میزانانتشاراین گازها در محدوده بحرانی، قابلیت ترسیب آنها توسط زیست توده ها بررسی شده است. نتایج نشان می دهد، 1 هکتار زیست توده ها با ترکیب و الگوی کاشت مناسب، سالانه از قابلیت 1 تا 10 تن ترسیب کربن برخوردارند. اما اغلببه دلیل الگوی کاشت نامناسب از ظرفیت موجود، به خوبی بهره برداری نمی گردد. اگرچه این میزان، راه حل بنیادینیبه شمار نمی آید. اما با توجه به ترسیب (حدود 1 تا 10 کیلوگرم برای هر گونه درخت در طول سال ) و اینکه زیست توده از کارکردهای چندگانه برخوردارند لذا در صورتی که به صورت اصولی از آنها استفاده شود، فرصت بسیار ارزشمندی را برای ترسیب کربن ضمن جذب سایر آلاینده توام با منظر سازی اکولوژیک فراهم می سازند. بر این مبنا الگوی مطلوب کاشت با رویکرد ترسیب کربن براساس یک نمونه خاص ارایه شده است

ترسیب کربن ، زیست توده ، صنعت سیمان ، گازهای گلخانه ای