نیما ولی بیگ - استادیار دانشکده مرمت، دانشگاه هنر اصفهان مرمت، دکتری، دانشگاه هنر اصفهان.
افروز رحیمی آریایی - دانشجوی کارشناسی ارشد مطالعات معماری ایران، دانشگاه هنر اصفهان.
ساناز رهروی پوده - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری،
شادابه عزیزپور - دانشگاه آزاد اسلامی واحد شوشتر، باشگاه پژوهشگران جوان و نخبگان، شوشتر، ایران.

توسعه شهرنشینی و افزایش بهره وری بی رویه ازمواهب طبیعی و تخریب محیط زیست، افکارعمومی را متوجه مقوله توسعه پایدار ساخته است. توسعه اصفهان طی یک تکامل تدریجی و همساز با بستر ها، باعث شکل گیری ویژگی های پایداری در ابعاد گوناگون زیست محیطی شده است، امااین شهر مانند سایر شهر های بزرگ جهان با مشکلاتِ تغییر شرایط اقلیمی روبه روست. پژوهش حاضر بر این باور است که مجموعه چهار باغاصفهان، تعامل درخور توجهی با محیط خود برقرار ساخته است؛ لذا تمهیدات و شگردهای طراحی آن می تواند راهنمایی برای طراحی مجموعه های جدید شهری باشد. با توجه به نتایج حاصله، این مجموعه همراستا با اصول توسعه پایدار است. لذا تفکر آگاهانه گذشتگان ما در شهرسازی و معماری به عنوان میراثی پایدار می تواند راهنمایی برای طراحان جدید باشد. روش این نوشتار از نوع توصیفی تحلیلی است. جهت گردآوری - اطلاعات از روش کتابخانه ای میدانی بهره برده شده.

توسعه پایدار، مجموعه چهارباغ اصفهان، اصول اقلیمی، مدرسه چهارباغ، کاروانسرای مادر شاه