نبی الله یارعلی - استادیار گروه علوم جنگل، دانشکده منابع طبیعی و علوم زمین، دانشگاه شهرکرد
داود مافی غلامی - دانشجوی دکترای جنگلداری، دانشکده منابع طبیعی، دانشگاه تهران
علی جعفری - استادیار گروه علوم جنگل، دانشکده منابع طبیعی و علوم زمین، دانشگاه شهرکرد
مهدیه سیف الهی - دانش آموخته کارشناسی ارشد جنگلداری، دانشکده منابع طبیعی و علوم زمین، دانشگاه شهرکرد

مدل تخریب محیط زیست یکی از روشهای ارزیابی اثرات محیط زیستی است که آثار فعالیتهای انسانی بر محیط زیست های طبیعی مناطق گوناگون را تحلیل نموده و مقدار آن را به صورت کمی نشان میدهد. در این بررسی جهت تعیین آثار توسعه بر محیط زیست حوزهآبخیز زاینده رود از مدل تخریب استفاده شده است. برای دستیابی به این هدف، ابتدا محدوده منطقه مورد مطالعه بر اساس واحدهای شبکهفرضی به 3801 سلول 088 هکتاری تقسیم شد. آسیبپذیری اکولوژیکی با استفاده از نقشههای شیب، جهت، ارتفاع، اقلیم، حساسیت سنگ مادر به فرسایش، طبقات آسیبپذیری خاک، حساسیت هیدرولوژیک، پوشش گیاهی و زیستگاه محاسبه و تقسیمبندی شد. در مرحله بعد با استفاده از نقشه توپوگرافی، مشاهدات میدانی، نظرات کارشناسان و اسناد موجود، تعداد 33 عامل تخریب در کل منطقه شناسایی و شدتآنها تعیین گردید. تراکم فیزیولوژیک هم از تقسیم جمعیت موجود در هر شبکه کاری بر وسعت زمینهای قابل کشت هر شبکه بدست آمد. در نهایت با استفاده از جدول نهایی تخریب و وارد کردن مشخصههای مدل در نرم افزار Excell ، ضرائب تخریب در هر یک از شبکههای کاری منطقه محاسبه و بر اساس نظریه فازی در 0 طبقه و 1 دسته طبقهبندی شدند. بدین ترتیب کلیه شبکهها از نظر شدت و میزان تخریب با یکدیگر مقایسه شدند. نتایج نشان داد که تمامی منطقه در طبقه دارای توانایی توسعه بیشتر قرار دارد و به ترتیب 9/33و3/88و0/17 درصد از مساحت آن در اولویت های اول، دوم و سوم توسعه است. همچنین بخش عمده ای از مساحت منطقه86/6بدلیل شرایط زیست محیطی غیر قابل توسعه است

ارزیابی آثار توسعه، مدل تخریب، آسیب پذیری بوم شناختی، حوزه آبخیز زاینده رود