مهدی شیری پور - دانشجوی دکترا جغرافیا و برنامه ریزی شهری ، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات اجتماعی جهاد دانشگاهی،
رسول افسری - دانشجوی کارشناسی ارشد شهرسازی، دانشگاه تهران،
بهزاد محجوب پور - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری،دانشگاه تهران،

امروزه مقوله آمایش سرزمین در چارچوب بحث توسعه پایدار مفاهیم سیاست‌های قطب رشد و تمرکزگرایی... را به چالش می‌کشد و درک جامعی از مفاهیم توسعه همه جانبه و توسعه اجتماعی را فراهم می‌کند. رشد شتابان شهرها و افزایش جمعیت درکشور از یکسو و نابرابری‌های موجود در سطح زندگی شهرها و روستاها از سوی دیگر سبب مشکلات مهمی در کشور از جمله: جدایی شهرها و روستاها، تمرکز سرمایه به صورت نامتوازن درکشور و شهرهای بزرگ، تخریب محیط زیست و مشکلات زیاد دیگری شده‌است. همه این مسائل ضرورت وجود یک برنامه‌ریزی منطقه‌ای درکشور را بیش از پیش ضروری می‌سازد. در مقاله حاضرکه به روش تحلیلی- توصیفی انجام شده‌است، ابتدا به تبیین و تعریف آمایش سرزمین و ویژگی‌ها و اصول آن پرداخته شده و سپس جایگاه آمایش در برنامه‌های عمرانی اول، دوم، سوم و چهارم مورد تحلیل قرار گرفت و در انتها به بررسی وضع موجود و قابلیت‌سنجی و آینده نگری در مورد آمایش سرزمین و تبیین آن در چهارچوب راهبردها و برنامه‌های اجرایی مربوطه پرداخته می‌شود.

آمایش سرزمین، تعادل فضایی، محتوای آمایش، نظام شهری