ضرورت بکارگیری رهیافت برنامه ریزی و مدیریت زیست محیطی در هدایت و کنترل رشد سکونتگاه های پیراشهری در منطقه کلانشهری تهران
عنوان مقاله: ضرورت بکارگیری رهیافت برنامه ریزی و مدیریت زیست محیطی در هدایت و کنترل رشد سکونتگاه های پیراشهری در منطقه کلانشهری تهران
شناسه ملی مقاله: ESPME03_474
منتشر شده در سومین کنفرانس برنامه ریزی و مدیریت محیط زیست در سال 1392
شناسه ملی مقاله: ESPME03_474
منتشر شده در سومین کنفرانس برنامه ریزی و مدیریت محیط زیست در سال 1392
مشخصات نویسندگان مقاله:
تکتم آشنایی - کارشناسی ارشدشهرسازی دانشگاه علم و صنعت ایران
عبدالهادی دانشپور - دکتری شهرسازی عضو هیئت علمی دانشگاه علم و صنعت ایران
مظفر صرافی - دکتری دربرنامه ریزی شهری و منطقه ای عضو هیئت علمی دانشگاه شهید بهشتی
خلاصه مقاله:
تکتم آشنایی - کارشناسی ارشدشهرسازی دانشگاه علم و صنعت ایران
عبدالهادی دانشپور - دکتری شهرسازی عضو هیئت علمی دانشگاه علم و صنعت ایران
مظفر صرافی - دکتری دربرنامه ریزی شهری و منطقه ای عضو هیئت علمی دانشگاه شهید بهشتی
قلمروی پیرامونی شهر، فضایی اجتماعی- اقتصادی با ترکیبی از ویژگیهای شهری و روستایی است که اغلب به عنوان برخوردگاه پیراشهری توصیف میشود. سکونتگاههای پیراشهری با وجود یکپارچگی فضایی با نواحی شهری به دلیل پویایی و ویژگیهای اجتماعی، اقتصادی و زیستمحیطی مختلط از نواحی شهری و روستایی متمایز است. در پی جریان مهاجرت به سوی کلانشهر تهران اما استقرار در نواحی پیرامونی آن و نیز برونفکنی و سرریز توسعه از تهران، روستاهای پیرامونی بسیاری با جذب جمعیت مهاجر به سرعت به شهر تبدیل شدهاست. سهم جمعیتی چنین مراکز شهری با خواستگاه روستایی(سکونتگاههای پیراشهری) از جمعیت شهری منطقهکلانشهری تهران در دهههای اخیر به طور چشمگیری افزایش یافته و در حقیقت تهران در خارج از مرزهای محدوده رسمی خود در حال رشد است. با رشد سکونتگاههای پیراشهری، اراضی کشاورزی و تولیدکننده مواد غذایی در حال تبدیل شدن به اراضی شهری و تولیدکننده سرمایه هستند. تحلیل کلاسهای پوشش گیاهی و اراضی ساختهشده در تصاویر ماهوارهای لندست سالهای 1988و 2006 میلادی حاکی از روند تخریب گسترده اراضی کشاورزی و گسترش ابعاد کالبدی سکونتگاههای پیراشهری است. مقایسه رویکرد برنامهریزی سنتی با برنامهریزی زیستمحیطی نشان میدهد که برنامهریزی مبتنی بر حفظ جدایی بین شهر و محیط پیرامونی دیگر پاسخگوی پیامدهای تداوم رشد سکونتگاههای پیراشهری در منطقه کلانشهری تهران نمیباشد. بنابراین بکارگیری برنامهریزی و مدیریت زیستمحیطی با اصول تفکر راهبردی، اقدامات مشارکتی و رهیافت اندکافزا در نواحی پیراشهری ضرورتی است که میتواند در جلوگیری از تغییر بافت اراضی کشاورزی به توسعههای شهری، کاهش آلودگیهای زیست محیطی و ایجاد سازمان فضایی منطقهای منسجم و پایدار موثر باشد.
کلمات کلیدی: برخوردگاه پیراشهری، پیراشهرنشینی، برنامهریزی و مدیریت زیستمحیطی، منطقه کلانشهری تهران
صفحه اختصاصی مقاله و دریافت فایل کامل: https://civilica.com/doc/240216/