سحر محمدی - دانشجوی کارشناسی ارشد گاز، دانشکده شیمی، نفت و گاز، دانشگاه شیراز
راضیه اعتضادی - دانشجوی کارشناسی مهندسی شیمی، دانشکده شیمی، نفت و گاز، دانشگاه شیراز
پگاه صراف زاده - کارشناسی ارشد مهندسی شیمی، دانشکده شیمی، نفت و گاز، دانشگاه شیراز
سیدشهاب الدین آیت اللهی - عضو هیئت علمی دانشگاه شیراز مرکز تحقیقات ازدیاد برداشت مخازن نفتی

بر هم کنش بین باکتری و سطوح در بسیاری از مباحث زیست محیطی، صنعتی و پزشکی از اهمیت فراوانی برخوردار است. از جمله این برهم کنش ها، چسبیدن میکروارگانیسم ها به فاز هیدروکربنی(Microbial adhesion to hydrocarbonاست که یکی از مکانیزم های تغییر خصوصیات در لایه مرزی آب/ نفت به شمار می رود و تاثیرات بسیار مهمی در بازده ی روش های ازدیاد برداشت نفت دارد. یکی از مهم ترین عوامل در چسبیدن میکروارگانیسم ها به فاز نفتی، آبگریزی سطح سلولCell Surface Hydrophobicity (CSHاست. سورفکتانت های شیمیایی می توانند بر بر هم کنش بین باکتری و سطوح و همچنین میزان آبگریزی تاثیر به سزایی داشته باشند. در این مقاله سعی بر آن شده است تا اثر سورفکتانت های شیمیاییTriton X- و 100 SDBSبر آبگریزی سطح سلول گونه میکروبیEnterobacter Cloacaeبررسی شود. نوع و غلظت سورفکتانت و همچنین حجم هیدروکربن به کار رفته، می توانند بر میزان آبگریزی موثر باشند. از این رو، در ابتدا اثر حجم هیدروکربن بر آبگریزی بررسی شده تا نسبت حجمی مناسبی برای بررسی اثر سورفکتانت بر میزان آبگریزی تعیین شود و سپس به مطالعه اثر نوع و غلظتپرداخته شده است. گرچه نتایج حاصله افزایش میزان آبگریزی را برای هر دو سورفکتانت نشان می دهند، اما مشاهده می شود کهSDBSتاثیر بیش تری بر تغییر میزان آبگریزی دارد. به گونه ای که در غلظت 50 میلی گرم بر لیتر آبگریزی نمونه را تا دو برابر افزایش داده است24/45%

چسبیدن میکروارگانیسم ها به فاز هیدروکربنی، آبگریزی، سورفکتانت های شیمیایی