زهرا هاشمی فر - دانشجوی دوره کارشناسی زراعت، شهرکرد، دانشگاه شهرکرد، دانشکده کشاورزی، گروه مهندس زراعت
عبدالرزاق دانش شهرکی - استادیار گروه مهندسی زراعت، دانشکده کشاورزی، دانشگاه شهرکرد

به منظور افزایش سطح زیرکشت، بسیاری از زیستگاه های طبیعی در حال تبدیل شدن به زمین های کشاورزی است و این مسئله منجر به نابودی گونه های زیادی می شود و تنوع زیستی به شدت کاهش می یابد. در حال حاضر سه گونه ی زراعی مهم دنیا یعنی گندم، برنج و ذرت بیش از نیمی از انرژی غذایی مورد نیاز بشر را تأمین می کنند. تکیه بر تعادمعدودی گیاه زراعی سلامت بوم- نظام ها را به خطر می اندازد. همانگونه که فعالیت های کشاورزی تنوع زیستی را تحت تأثیر قرار می دهندف باروری سیستم های کشاورزی نیز متقابلاًتحت تأثیر تنوع زیستی قرار می گیرد. تنوع زیستی علاوه بر اینکه مواد اولیه ی اصلاح نباتات و بیوتکنولوژی را فراهم می کند، با تأمین محیط مناسب برای گرده افشان ها، پرندگان و دشمنان طبیعی آفات روابط همزیستی را حفظ و تقویت می نماید. با توجه به اثرات متقابل کشاورزی و تنوع زیستی، برنامه ریزی ها باید به گونه ای باشد که کشاورزی را به سمت توسعه ی پایدار و در نتیجه حفظ و افزایش تنوع زیستی سوق دهد.

فعالیت های کشاورزی، تنوع زیستی، توسعه ی پایدار