نسترن ملازاده - عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد نجف آباد

از شناخته شده ترین راهبردهای غیرسنتی برای توسعه روستائی، گردشگری و سرمایه گذاری در این بخش است. نواحی روستایی به خاطر ناشناخته بودن و مشخصات منحصر به فرد مورد توجه خاص گردشگران قرار می گیرند. از این رو سرمایه گذاری در زمینه توسعه گردشگری روستایی به صورت اخص به دو نوع تجارت خرد در نواحی روستائی کمک می کند: آن دسته که به صورت مستقیم در این فعالیت دخیل هستند و آن دسته که غیرمستقیم در گردشگری دخیل هستند. از طرفی گردشگری روستائی، با وجود مزایای فراوان و عملی بودن آن در نظام، یک راهبرد توسعه اقتصادی، برای مناطق روستائی مضراتی نیز به همراه دارد، به طوری که گردشگری و مشاغل وابسته به آن اغلب فصلی بوده و تنها در بخشی از سال باعث سودآوری می شود. با وجود این گردشگری روستائی همچنان یکی از معدود گزینه های راهبردی در راستای توسعه اقتصادی در اجتماعات روستائی است. سرمایه گذاری برای ایجاد و توسعه الزامات مرتبط با توسعه گردشگری به خصوص در نواحی محلی به عنوان یک اصل مهم می باشد. سرمایه گذاری در تربیت نیروی انسانی و در راستای عملیاتی کردن پروژه های گردشگری، برابری سرمایه بخش عمومی و خصوصی و سیاست تمرکز سرمایه از جمله فعالیت های عملیاتی به شمار می آید که می تواند زمینه های توسعه بیابان ها را فراهم آورد. در این راستا برنامه ریزی و توسعه صنعت گردشگری موضوع مهمی است که طرفهای متفاوتی در آن وجود دارد، برقرارکردن تعادل بین نیازهای هرطرف و برنامه ریزی توسعه اقتصادی پایدار برای اکوتوریسم محلی یک وظیفه بسیار مهم است. شرایط یادشده، بیابان را به عنوان یک اکوتوریسم پایدار بر روی کره زمین به یکی از کانون های گردشگری در طبیعت تبدیل نموده است. این در حالی است که رونق گردشگری در بیابان یا بیابان گردی نه تنها سبب بازده اقتصادی برای گستره وسیعی از کشور که ظرفیت های تولیدی کشاورزی و صنعتی رقابتی ندارد، فراهم می آورد بلکه برخی شیوه های سنتی فراموش شده مانند شتربانی و گله داری را احیا نموده، ارزش های فرهنگی و تاریخی (لباس های محلی و غذاهای محلی) به فراموشی سپرده شده بیابان های ایران را زنده خواهد نمود.

اکوتوریسم، بیابان، گردشگری، توسعه پایدار، روستا، صنایع دستی