فریبا کرمی - دانشیار گروه جغرافیا دانشگاه تبریز
الهام درخشان - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی گردشگری دانشگاه تبریز
معصومه آدمی - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی گردشگری دانشگاه تبریز
حمید نظری ولنی - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی گردشگری دانشگاه اصفهان

گردشگی مذهبی به عنوان یکی از انواع گردشگری، که دارای پیشینه ای روشن می باشد در ارزشها و ادیان بری ریه دارد و امروزه از پررونق ترین نوع گردشگری بخصوص در کشورهای گردشگر پذیر است. این رشته از گردشگری به مطالعه جاذبه های مذهبی و فرهنگی می پردازد که توانایی جذب گردشگر و توسعه گردشگری مکانی را دارند که خود در آن رشد کرده اند. امامزاده بی بی حکیمه (س)، به عنوان یک جاذبه مذهبی- زیارتی بستر مناسبی برای توسعه گردشگری مذهبی به عنوان یکی از اشکال عمده گردشگری می باشد. وجود چنین زمینهای علاوه بر ارتقای فرهنگ، همچنین پویایی جریان های مولد اقتصادی م نتجش از جذب گردشگران داخلی و حتی خارجی، را فراهم کرده است. اهمیت بررسی این جاذبه در معرفی آن به عنوان چهارمین قطب گردشگری مذهبی در کشور می باشد که امروزه برای اکثر گردشگران داخلی شناخته شده است. نگارندگان در این تحقیق در پی کشف این مسئله هستند که روند جذب گردشگر و توسعه همه جانبه گردشگری مذهبی در چگونه و تحت تأثیر چه عوامل محیطی و انسانی قابل تحلیل می باشد. بر این اساس با بهره گیری از روش تحقیق توصیفی- تحلیلی و بکارگیری شیوه های اسنادی و اطلاعات و داده های لازم، جمع آوری گردید. یافته های حقیق نشان می دهد که با عنایت به قداست این آستان، زائران مسلمان (عمدتاً شیعیان) از سراسر کشور طی سالهای اخیر به زیارت این مکن متبرکه آمده اند. مقصد گردشگری مورد مطالعه پس از انقلاب اسلامی ایران با ایجاد تسهیلات و تأسیسات مورد نیاز و نیز به دلیل تقویت باورهای دینی- مذهبی، اهمیت و تعداد گردشگران مذهبی- فرهنگی آن رو به فزونی گذاشت تا آنجا که تعداد گردشگران داخلی در سال 1392 به بیش از 300 هزار نفر افزایش یافته است. این امر نشان دهنده کارکرد ویژه آن نه تنها در سطح منطقه ای بلکه در سطح ملی است.

گردشگری مذهبی، تجهیزات و خدمات گردشگری، عوامل توسعه، امامزاده بی بی حکیمه (س)، روستای بی بی حکیمه (س)