محمدرضا نقصان محمدی - عضو هیئت علمی دانشکده هنر و معماری، دانشگاه یزد
پریسا ریسمان باف - دانشجوی کارشناسی ارشد طراحی شهری دانشکده هنر و معماری، دانشگاه یزد

در گذشته ورودی شهر، مفصل اتصال دهنده فضای مصنوع داخل و فضای طبیعی خارج شهر بود . برهم خوردن سلسله مراتب فضایی در نظام کالبدی شهرها به دلیل مدرنیزه شدن، فضاهای ورودی شهر را دچار بی هویتی و نابسامانی کرد. این نابسامانیها مبادی ورودی را از حداقل مؤلفه های سازنده یک فضای مطلوب شهری بی بهره می کنند. نخستین فضای برخورد مسافر با شهر ورودی آن است و نخستین تصویر ذهنی و پیش داوری های وی بر این اساس صورت می گیرد. فضای ورودی ویترین نمایش هویت و معرف شهر است، بنابراین بایستی به گونه ای طراحی و تعریف شود که ارتباطی قوی و عمیق با مخاطبین داشته باشد و درشکل گیری خاطرات جمعی و تصورات ذهنی آنها موثر باشد. متأسفانه الگوی بی مأخذ فلکه و بلوار که درتمام شهرهای ایران تقلید می گردد جوابگوی نیاز شهر امروز نیست. از آنجایی که اساساً توسعه به سمت بیرون در شهرهای ما مقدم بر توسعه درونی است. بدیهی است که در آینده ای نه چندان دور این فلکه و بلوارها که اکنون ورودی شهر محسوب می گردند، در درون شهر جای می گیرند. در این صورت این فضاها به واسطه ابعاد غیر انسانی و بار ترافیکی که به خود جذب می نمایند به جای یک فضای شهری تبدیل به یک معضل شهری می شوند. درنهایت توسعه شهرها اجتناب ناپذیر است، بنابراین نوعی آینده نگری به منظور به حداقل رساندن دغدغه های بافت آتی پ ایدار لازم است . این مقاله درصدد است که حوزه های ورودی شهرها را باتوجه به اصول پایداری مورد بررسی و کنکاش قراردهد . نتایج پژوهش بصورت مولفه های تقویت کننده ابعاد توسعه پایدار برای طراحی مبادی ورودی شهرها ارائه می شود . پژوهش از نوع بنیادی و روش تحقیق توصیفی- تحلیلی است.

فضای ورودی شهر، فضای بیرون و درون شهر، پایداری، مولفه های کیفی