حسین صالحی - دانشجوی کارشناسی ارشد،برنامه ریزی آمایش سرزمین، دانشکده جغرافیا و جهانگردی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد نجف آباد
محمدرضا نادی - مدرس معماری، گروه معماری، موسسه آموزش عالی سپهر، اصفهان

در دهه‌های اخیر افول فعالیت‌های کشاورزی، پایین آمدن سطح درآمدو اشتغال در این فعایت‌ها و از سوی دیگر افزایش نرخ بیکاری،خروج نسل جوان و افراد دارای تحصیلات بالاتر از اجتماعات روستایی، بافت و ساختار نواحی روستایی را به مخاطره انداخته است. از این رو یکی از راهبردهای مؤثر جهت تجدید حیات اقتصادی و اجتماعی روستاها و حفظ بافت وساختار این نواحی، توسعه گردشگری روستایی است. گردشگری روستایی گرایشی نوین در صنعت گردشگری است که از دهه 50 به بعد مطرح گردیدهاست. امروزه صنعت گردشگری روستایی، نقش موثری در توسعه و تنوع بخشی به اقتصاد منطقه‌ای برعهده داشته باشد. پژوهشگر در این مقاله با استفاده از روش توصیفی – تحلیلی و با استفاده از مطالعه اسناد و منابع کتابخانه‌ای سعی کرده که ضمن تعریف مفاهیم توریستی روستایی و توسعه پایدار به بررسی نقش گردشگری روستایی به عنوان یکی از راهکارهای توسعه پایدار پرداخته شود و مبنای تحقیق در این پژوهش براساس اثرات مثبت اکوتوریسم در فرایند توسعه روستایی می‌باشد. گفتنی است در این روند مشخص گردید در صورت عدم برنامه‌ریزی دقیق و اعمال ساز و کارهای مناسب می‌توان شاهد اثرات منفی متعددی در موازات اثرات مثبت باشیم.

توریسم، توریسم روستایی، توسعه پایدار روستایی، گردشگر