نفیسه موصوصی - استادیار گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه پیام نور مرکز
محمدرضا پورمحمدی - استاد گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه تبریز
اسماعیل نصیری - استادیار گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه پیام نور مرکز
یوسف محمدزاده - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه پیام نور مرکز

شهرتبریز نمونه ای از مدل های کلیشه ای توسعه شهری (عمدتاً متجدد) است که به رغم انسجام فضایی و فشردگی در مرحله پیدایش و رشد ارگانیک آن تادوره پهلوی به ویژه قبل از اصلاحات اراضی اوایل د هه 40، در پی تحولات ناشی از شهرسازی دهه های اخیر به کلی متحول شده و در شرایطی که تا چنددهه پیش در فضایی محدود شکل گرته و با برج و بارو محصور بود، گسترش زیادی یافته و امروز گرفتار ساختاری متخلخل و بیمار گونه شده است. فرضیه های تحقیق عبارتند از: 1-با توجه به شاخص های پایداری در ابعاد اجتماعی- فرهنگی، اقتصادی، محیطی و کالبدی،ت وسعه شهر تبریز در جهت پایدار اتفاق نیافتاده است. 2-میان مناطق شهر تبری به لحاظ برخورداری از شاخص های پایداری شهری تفاوت وجود دارد. روش تحقیق توصیفی- تحلیلی بوده و در این زمینه از مدل و روش های کمی نظیر تحلیل عاملی، روش AHP، آزمون های ناپارامتریک فریدمن و ویلکاکسون، الگوی ترکیب HDI، سیستم اطلاعات جغرافیایی SWOT, GIS و ... استفاده شده است. نتیجه حاصل از بررسی های انجام شده بیان گر آن است که در میان 10 منطقه شهری تبریز، مناطق 10، 7 و 1 با ضریب متوسط توسعه یافتگی 0/27 پائین ترین سطح برخورداری و توسعه یافتگی و منطقه 2 با ضریب توسعه یافتگی 0/74، بالاترین سطح برخورداری و آخرین الویت توسعه را به خود اختصاص داده اند.

تحلیل فضایی، توسعه پایدار،تبریز، الویت بندی، HDI