نازنین کوشا
حامد بیتی
سهیلا ارام
ایدا حدیقه رضوان

یکی از مشکلات معماری عدم ارتباط بین ظرف مظروف است. به این مفهوم که فرد خودرا با فضای ساخته شده بیگانه احساس می کند و ارتباطی با محیط و در نهایت با ذات خویش نمی یابد. یکی از تبعات افزایش جمعیت در شهرهای صنعتی، رشد شهرهای اقماری برای حل مشکل مسکن افراد می باشد که این شهرها خود به مشکلات شهرسازی امروز تبدیل گشته اند. با نگاهی اجمالی به شهرسازی و معماری شهر جدید سهند، جنین به نظر می رسد که عواملی چند موجبات ساخته شدن فضاهایی بی مکانف با مفهوم مکان نامطلوب و یا به معنی واقعی کلمه بی مکان شده اند. از پی آمد های چنین شهرسازی قطع هر گونهارتباط بین کاربران با محیط و تنزل کیفیت تعاملات افراد با یکدیگر است. نوشتار حاضر در وهله اول در پی آن است که تعاریفی از مکان و فضا ارائه دهد چرا که تأمل در این بابت و چگونگی ارتباط این مفاهیم می تواند به یافتن عامل ارتباط بین محیط و کاربران آن کمک کند، ارتباطی که منجر به ایجاد معنا در منطقه می شود و نیز سطوح مختلف حس تعلق به مکان در قالب طرح تفسیری تحلیلی مورد بررسی قرار داده شده است.

مکان، شهر های اقماری، حس تعلق، معنا