سجاد دامیار - دانشجوی دکتری معماری دانشگاه تهران و عضو هیئت علمی دانشگاه پیام نور ایلام

رابط ی معماری پایدار و معماری بومی، بطور کلی امری بدیهی فرض می شود. اما عدم وجود یک چارچوب ساختار یافته ی نظری برای این موضوع، کاربرد پذیری معماری بومی را برای ایجاد پایداری در معماری معاصر با چالش مواجه می کند. در این مقاله سعی می گردد ابتدا عوامل تعیین کننده معماری پایدار در چهار حوزه (مردم، طبیعت، ساخت و الگو) مشخص شود. سپس جایگاه این عوامل در روی کردهای نظری مختلف به معماری بومی تبیین و ساختار آن بررسی می شود. در نتیجه این بررسی پنج رویکرد ساختاری متفاوت از معماری بومی در رابطه با این عوامل چهارگانه حاصل می شود که تحت عناوین رویکردهای : 1-مبتنی بر مشارکت مردم 2-مبتنی بر ساخت گرایی طبیعی 3-مبتنی بر الگوگرایی طبیعی 4-مبتنی بر مطلق گرایی طبیعی و 5-کل نگر، مورد بحث قرار خواهد گرفت. سپس بر مبنای این چنج دسته جایگاه نظری معماری بومی در توسعه پایدار معماری امروز بصورت ساختار یافته ارائه و نتیجه گیری خواهد شد.

معماری پایدار، معماری بومی، مردم، طبیعت، ساخت