بهروز طاهری پیله رود - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد خلخال، باشگاه پژوهشگران جوان و نخبگان، خلخان، ایران
حسن ستاری ساربانقلی - عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز، تبریز، ایران
محمد عدالت خواه - عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد خلخال، خلخال، ایران

یکی از مهمترین اجزا و عناصر کالبدی شهری که به ویژه در نسبت با شهروند و تقویت حس مکان در فضای شهری مؤثر واقع می گردد، ترکیب نمای ساختمان ها و به عبارت دیگر «نمای شهری» است. مقاله حاضر به تحلیل و مقایسه تطبیقی نمای شهری در دوره قاجار و عصری پهلوی و پیشهاد طرح معماری در راستای توسعه پایدار در اقلیم سرد پرداخته است. معماری قاجار به حق اصول، مبانی و الکوهای قدیم معماری ایران را ارتقاء بخشید و با جسارتی تحسین برانگیز نوآوری هایی در نمای شهری به وجود آورد. اما با شکل گیری معماری معاصرف معماری قاجار سر انجام خوشی نداشت. معماری ایران در دوره ی هلوی اول، آبشخور سه جریان معماری بود، اواخر قاجار، مدرنیسم و سبک نئوکلاسیک باستان گرا (سبک ملی). این جریانات در دوره پهلوی دوم، به یک جریان غالب و ت أثیر گذار معماری مدرن تبدیل شد. که عمدتاً از مجرای کارهای معماران و اندیشه های جریان ساز اروپا از جمله، سبک بین المللی حمایت می شد. و ماحصل آن صورت ایرانی معماری مدرن بود. بعنوان معماری «شبه مدرنیستی» نام گذاری گردید. روش تحقیق در این پژوهش به صورت پیمایشی با ابزار مطالعات کتابخانه ای، اطلاعات و اسناد جمع آوری شده است.

نمای شهری معماری، قاجار، پهلوی اول و دوم، توسعه پایدار، اقلیم سرد